Święto Namiotów [Sukkot]

Wersja do wydruku
Święto Namiotów nazywane inaczej Świętem Kuczek (Sukkot - סוכות) rozpoczyna się 15 Tiszri, czyli pięć dni po święcie Yom Kippur. Jest to jedno z trzech świąt pielgrzymich (Szalosz Regalim) – (2 Mojż. 23:14-17, 5 Mojż. 16:16).
 
Nazwa święta pochodzi od hebrajskiego słowa ‘Sukah’ (סוכה), które oznacza: 'szałas, namiot, kuczka' a w liczbie mnogiej brzmi ‘Sukkot’. 
 
Biblijny nakaz jego obchodzenia znajdujemy w 3 Księdze Mojżeszowej:
 
„I przemówił Pan do Mojżesza tymi słowy: Powiedz synom izraelskim tak: Piętnastego dnia tego samego siódmego miesiąca będzie przez siedem dni Święto Szałasów dla Pana. Pierwszego dnia będzie święte zgromadzenie. Żadnej ciężkiej pracy wykonywać nie będziecie, przez siedem dni będziecie składać Panu ofiarę ogniową. Ósmego dnia będziecie mieli święte zgromadzenie i złożycie Panu ofiarę ogniową. Jest to uroczyste zgromadzenie, żadnej ciężkiej pracy wykonywać nie będziecie” (3 Mojż. 23:33-36, BW).
 
Jaki był powód obchodzenia tego święta?
 
Pierwszy z nich:
 
„Przez siedem dni będziecie mieszkać w szałasach. Wszyscy tubylcy Izraela będą mieszkali w szałasach, aby pokolenia wasze wiedziały, że kazałem Izraelitom mieszkać w szałasach, kiedy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej. Ja jestem Pan, Bóg wasz!” (3 Mojż. 23:42-43, BT).
 
Miał być to szczególny czas mający utrwalić w pamięci wszystkich pokoleń okres zamieszkiwania Izraelitów w szałasach, podczas ich wędrówki przez pustynię po wyjściu z niewoli egipskiej. 
 
A oto drugi powód:
 
„Tak więc piętnastego dnia siódmego miesiąca, kiedy zbierzecie plony ziemi, będziecie obchodzić święto Pana przez siedem dni. Pierwszego dnia jest uroczysty szabat. Ósmego dnia także uroczysty szabat. Weźcie sobie pierwszego dnia owoce pięknych drzew, liście palmowe, gałązki gęstych drzew i wierzb nadrzecznych. Będziecie się weselić przed Panem, Bogiem waszym, przez siedem dni” (3 Mojż. 23:39-40, BW*).
 
Święto w tym wymiarze miało charakter rolniczy. Obchodzono je po zebraniu z pól plonów:
 
„Będziesz obchodził Święto Namiotów przez siedem dni po zebraniu plonów z twego klepiska i tłoczni. W to święto będziesz się radował ty, syn twój i córka, sługa twój i niewolnica, a także lewita, obcy, sierota i wdowa, którzy żyją w twoich murach. Przez siedem dni będziesz świętować ku czci Pana, Boga swego, w miejscu, które sobie obierze Pan, za to, że ci błogosławi Pan, Bóg twój, we wszystkich twoich zbiorach, w każdej pracy twych rąk, i abyś był pełen radości” (5 Mojż. 16:13-15, BW).
 
Z uwagi na to nosi ono również nazwę Święta Zbiorów (Chag HaAsif) (2 Mojż. 34:22, 2 Mojż. 23:16), bowiem wieńczy ono ostatni w roku zbiór plonów. 
 
Wiemy, że w symbolice biblijnej żniwa pszenicy często oznaczają czas Sądu Bożego (Mat. 13:28-39, Obj. 14:15), na które tak często powołuje się Nowy Testament. 
 
Pamiętajmy jednak, że czas Święta Szałasów to okres już zakończonych żniw. Dlatego jest to święto radosne, w przeciwieństwie do czasu je poprzedzającego. Święta Rosz HaSzana i Jom Kippur, łączyły się z okresem skruchy, pokuty i ukorzenia się przed Najwyższym, bowiem obrazowały Boży Sąd nad światem. 
 
Oto teraz, podczas 7 dni Święta Namiotów uwieńczonych 8 uroczystym dniem uroczystego szabatu jest czas wesela i radości. Dlaczego? Ponieważ dojrzała pszenica jest już we właściwym miejscu, natomiast ‘kąkol’ wyrwany i spalony (por. Mat. 13:24-30).
 
Czym się okażemy w oczach Bożych? Pszenicą czy kąkolem, a może należymy do pierwocin Bożych plonów, które ofiarowywano w Świątyni Bożej w dniu Szawuot?
 
„Rola zaś, to świat, a dobre nasienie, to synowie Królestwa, kąkol zaś, to synowie Złego. A nieprzyjaciel, który go posiał, to diabeł, a żniwo, to koniec świata, żeńcy zaś, to aniołowie. Jak tedy zbiera się kąkol i pali w ogniu, tak będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy pośle swoich aniołów i zbiorą z Królestwa jego wszystkie zgorszenia, i tych, którzy popełniają nieprawość, i wrzucą ich do pieca ognistego; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi zajaśnieją jak słońce w Królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!” (Mat. 13:38-43, BW*)
 
Słowo „koniec” użyte w wersecie 39 to tłumaczenie greckiego wyrazu ‘suntelia’, które nie oznacza chwili, a okres. Tak jak żniwa są pewnym procesem, którego celem jest ostateczne zebranie plonów w postaci czystych, oddzielonych od plew ziaren, tak żniwa ludzi nie będą polegały tylko na zapuszczeniu sierpa. 
 
Na żniwa składały się następujące prace: żęcie, młocka i czyszczenie ziarna. Zżęte zboże układano w stosy (Sędz. 15:5) i transportowano do młócenia na miejsce zwane klepiskiem. Klepisko to płaski teren o twardym podłożu, położonym na otwartej przestrzeni poza zabudowaniami, gdzie oddzielanie plew od ziarna wspomagał wiatr (Oz 13:3). Żeby oddzielić wymłócone zboże od plew używano drewnianych wideł. Pod wpływem podmuchu wiatru ziarno oddzielało się od plew. 
 
Tak więc czas radości Święta Zbiorów można odnieść do okresu, kiedy ten cały proces ‘żniw z ludzi’ będzie już zakończony.
 
„I widziałem, a oto biały obłok, a na obłoku siedział ktoś podobny do Syna Człowieczego, mający na głowie swojej złotą koronę, a w ręku swym ostry sierp. A inny anioł wyszedł ze świątyni, wołając donośnym głosem na tego, który siedział na obłoku: Zapuść sierp swój i żnij, gdyż nastała pora żniwa i dojrzało żniwo ziemi” (Obj, 14:14-15, BW).
 
Wspaniały plan Boży ukazany we wszystkich omówionych w tym cyklu świąt biblijnych pozwala docenić te, jakże głębokie w swej wymowie, prorocze zapowiedzi wydarzeń jakie czekają świat:
 
„Podnieście oczy swoje i spójrzcie na pola, że już są dojrzałe do żniwa” (Jana 4:35b).
 
 
--------
* wytłuszczenie w cytacie biblijnym - autor opracowania
Your rating: Brak Ocena: 4.7 (18 votes)