Szabat

Wersja do wydruku

 Szabat (hebr. שבת) (Szabas, Szabat, Sabat, sobota) oznacza dzień odpoczynku, który uświęcił sam Bóg:

„(2) I ukończył Bóg w siódmym dniu dzieło swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła, które uczynił. (3) I pobłogosławił Bóg dzień siódmy, i poświęcił go, bo w nim odpoczął od wszelkiego dzieła swego, którego Bóg dokonał w stworzeniu.” (1 Mojż. 2:2-3,*BW)

Według Bożej rachuby czasu Szabat, tak jak i pozostałe dni tygodnia, rozpoczyna się po zachodzie słońca (1 Mojż. 1:5, 8, 13, 19, 23, 31).

Wszyscy patriarchowie, żyjący długo przed pojawieniem się Izraela jako narodu, z pewnością znali ten biblijny przekaz działa stworzenia, gdyż była to historia przekazywana z pokolenia na pokolenie, którą spisał w końcu Mojżesz.

O Abrahamie Bóg powiedział, że: „był posłuszny głosowi mojemu i strzegł tego, co mu poleciłem, przykazań moich, przepisów moich i praw moich” (1 Mojż. 26:5, BW).

Abraham, tak jak inni mężowie Boży, znał te przykazania, zanim jeszcze zostały spisane. Skąd możemy to wiedzieć? Oto przykłady:  

Chociaż szczegółowe przepisy o składaniu ofiar zostały spisane dopiero w księgach Mojżeszowych, to składali je już: Abel (1 Mojż. 4:4), Noe (1 Mojż. 8:20), Abraham (1 Mojż. 22:13) oraz Jakub (1 Mojż. 31:54). 

Noe, wprowadzając do arki po siedem par zwierząt czystych i po jednej parze ze zwierząt nieczystych (Rodz. 7:1-3), musiał znać dokładnie kryteria określające taki podział, na długo przed nadaniem Prawa dla Izraelitów (Księga Kapłańska 11 rozdział).  

Można się domyślać, że podobnie było z dniem Szabatu. Potwierdzają to słowa z 2 Mojż. 16:22-23, kiedy to lud izraelski zbiera podwójną porcję manny szóstego dnia, aby nie robić tego w Szabat. Działo się to zanim nadano im prawo na górze Synaj (2 Mojż. 20:1-17), od kiedy to wszystkie przykazania zostały skodyfikowane i stały się oficjalnym przymierzem Boga z tym ludem.

Czy to oznacza, że tylko Żydzi mieli przestrzegać tych praw?

„Przestrzegajcie zatem ustaw moich i praw moich i nie czyńcie żadnej z tych wszystkich obrzydliwości, ani tubylec, ani obcy przybysz, mieszkający pośród was.” (3 Mojż. 18:26, BW)

Przykazanie dotyczące Szabatu jest ściśle związane z Bożym odpocznieniem po stworzeniu świata, jak też z wyjściem z Egiptu. (2 Mojż. 20:11, 5 Mojż. 5:15). Wyjście z Egiptu – z domu niewoli, ucieczka od ciemiężycieli, odzyskanie wolności, przenosi się w szerszym pojęciu na wyjście z niewoli grzechu i ucisków tego świata. Wejście do ziemi obiecanej obrazuje wejście do Królestwa Bożego. Dlatego Apostoł Paweł pisze:

„(9) A tak pozostaje jeszcze odpocznienie dla ludu Bożego; (10) kto bowiem wszedł do odpocznienia jego, ten sam odpoczął od dzieł swoich, jak Bóg od swoich. (11) Starajmy się tedy usilnie wejść do owego odpocznienia, aby nikt nie upadł, idąc za tym przykładem nieposłuszeństwa.” (Hebr. 4:9-11,*BW)

Fakt, że jeszcze nie weszliśmy do tego odpocznienia wskazuje na to, że Szabat jest cieniem rzeczy przyszłych (Kol. 2:17).

Określenie ‘cień rzeczy przyszłych’ wskazuje na coś, co dopiero ma nadejść – dokładnie tak jak pojawiający się cień poprzedza osobę, która nadchodzi i jej cień określa kształt jaki ma ta realna postać, która za chwile się pojawi.     

A zatem jeżeli pilnie oczekujemy nadejścia Bożego dnia odpocznienia i usilnie pragniemy do niego wejść – to obchodzenie jego namiastki powinno sprawiać nam wielką radość, jako przedsmak pełni szczęścia. 

Przygotowania do cotygodniowego Szabatu oddają klimat oczekiwania na nadejście Wielkiego Dnia Odpoczynku Bożego. Taka właśnie jest rola Szabatu. Wyobraź sobie, że Szabat to Twój dzień zbawienia, dzień w którym Najwyższy wyzwoli Cię z niewoli tego świata. Przygotowujesz się skrupulatnie to tego dnia cały tydzień (w szerszym kontekście jest to całe życie), dbając o najmniejszy szczegół uświęcenia tego dnia. Trzeba wykonać swoje tygodniowe obowiązki w ciągu sześciu dni, aby Szabat móc poświęcić tylko Bogu. W tym dniu nie jesteś niewolnikiem i nie wykonujesz żadnej pracy (chyba, że chcesz nim być z własnej woli). Odpoczynek nie jest ciężarem, czy obowiązkiem, ale radością. Tak właśnie czynią Żydzi, nazywając ten dzień Królową. W tym szczególnym dniu spożywa się najlepsze potrawy ze świątecznej zastawy, nosi się odświętny strój, a dom jest wysprzątany jak na przybycie znamienitej osobistości. 

Powstrzymywanie się od pracy nie jest celem Szabatu samym w sobie. Ideą jest poświęcenie tego dnia wyłącznie dla Boga:

„(13) Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia sabatu, aby załatwić swoje sprawy w moim świętym dniu, i będziesz nazywał sabat rozkoszą, a dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go nie odbywając w nim podróży, nie załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy, (14) wtedy będziesz się rozkoszował Panem, a Ja sprawię, że wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego ojca, Jakuba, bo usta Pana to przyrzekły.” (Izaj. 58:13-14, BW)

Niektórzy twierdzą, że Adon Jeszua (Pan Jezus) uzdrawiając w Szabat pokazał, że można w tym dniu wykonywać różne prace, w związku z czym Szabat przestał obowiązywać. 

„A do nich rzekł: Czy wolno w sabat dobrze czynić, czy źle czynić, życie zachować czy zabić? A oni milczeli” (Marka 3:4, BW). 

Jeszua nie umniejszył tu znaczenia Szabatu jako szczególnego dnia, a wręcz podkreślił, że właśnie w tym dniu należy dobrze czynić. 

„A zatem wolno w sabat dobrze czynić” (Mat. 12:12) – powiedział Jeszua (Jezus).

Zatem nasz Mistrz tymi dobrymi uczynkami wcale nie łamał Szabatu. Jeżeli o Panu Jezusie napisano: „On grzechu nie popełnił” (1 Piotra 2:22), to jest oczywiste, że nie złamał On najmniejszego przykazania zawartego w Zakonie (Mat. 5:17-18), a tym bardziej jednego z fundamentalnych przykazań Tory o przestrzeganiu Szabatu. 

Inni uważają, iż Adon Jeszua zniósł Szabat tymi słowami: 

„Albowiem Syn Człowieczy jest Panem sabatu” (Mat. 12:8).

Jednak, czy można mówić, że jest się panem czegoś, co straciło moc prawną? Czy możesz powiedzieć, że jesteś panem domu, który właśnie sprzedałeś?

Ponadto Adon Jeszua powiedział do swoich uczniów: 

„Módlcie się tylko, aby ucieczka wasza nie wypadła zimą albo w sabat” (Mat. 24:20) właśnie z uwagi na przykazanie nie odbywania podróży w dzień Szabatu. Najwyraźniej było bardzo istotne, aby nie złamać tego przykazania nawet w obliczu śmiertelnego zagrożenia, kiedy to nagle będzie trzeba opuścić miasto. Z tego powodu uczniowie mieli wręcz modlić się o to, aby do tego nie doszło w tym świętym dniu. 

Oto kilka proroczych zapowiedzi, dla tych którzy czczą lub zamierzają czcić ten święty dzień ustanowiony przez samego Boga:

„(22) Bo jak nowe niebo i nowa ziemia, które Ja stworzę, ostaną się przede mną - mówi Pan - tak ostoi się wasze potomstwo i wasze imię. (23) I będzie tak, że w każdy nów i w każdy sabat przychodzić będzie każdy człowiek, aby mi oddać pokłon - mówi Pan.” (Izaj. 66:23-23,*BW)

„(6) Cudzoziemców zaś, którzy przystali do Pana, aby mu służyć i aby miłować imię Pana, być jego sługami, wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, nie bezczeszcząc go, i trzymają się mojego przymierza, (7) wprowadzę na moją świętą górę i sprawię im radość w moim domu modlitwy. Ich całopalenia i ich rzeźne ofiary będą mi miłe na moim ołtarzu, gdyż mój dom będzie zwany domem modlitwy dla wszystkich ludów. (8) Tak mówi Wszechmocny, Pan, który zgromadza rozproszonych Izraela: Jeszcze zgromadzę do niego innych poza tymi, którzy są już zgromadzeni.” (Izaj. 56: 6-8, BW)

 

SPIS WERSETÓW DOTYCZĄCYCH SZABATÓW

2 Mojż. 20:8 – „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić”

Uświęcanie dnia Szabatu:

1 Mojż. 2:3

2 Mojż. 16:23, 20:8-11, 31:15

5 Mojż. 5:12-14

Nehem. 13:22 

Jer.17:22-24

Zakon o Szabacie

2 Mojż. 35:2-3

3 Mojż. 19:3, 19:30, 23:2-3, 23:24, 23:32, 23:38-39, 24:8, 26:2

4 Mojż. 28:9-10

5 Mojż. 5:12-15

Prorocy o Szabacie

Izaj. 56:4-7, 58:13-14, 66:22-23

Jerem. 17:21-27

Treny Jerem. 2:6

Ezech. 20:12-24, 22:8, 22:26, 23:38, 45:17, 46:1-12

Rok Szabatowy

3 Mojż. 25:4-8

Szabat w Tygodniu Przaśników

2 Mojż. 13:6

3 Mojż. 23:4-8

Szabat w Rosz Haszana

3 Mojż. 23:24-25

Szabat w Dzień Przebłagania

3 Mojż. 23:26-32

Szabat w Święto Namiotów

3 Mojż. 23:33-44

Jezus a Szabat

Mat. 12:1-8, 12:10-12, 24:20

Marka 1:21, 2:23-28, 3:2-4, 6:2

Łuk. 4:16, 4:31, 6:1-9, 13:10-16

Jana 5:9-18. 7:22-23, 9:14-16

Chrześcijanie a Szabat

Łuk. 23:56, 

Dzieje 13:14, 13:42-44, 16:13, 17:2, 18:4

Szabat w Pismach Hebrajskich (ST)

1 Mojż. 2:3, 

2 Mojż. 13:6, 16:23-30, 20:8-11, 31:13-16, 35:2-3

3 Mojż. 19:3, 19:30, 23:2-3, 24:8, 26:2, 

4 Mojż. 28:9-10

5 Mojż. 5:12-15

2 Król. 4:23, 11:5-9, 

1 Kron. 9:32, 23:31

2 Kron. 2:3, 8:13, 23:4-8, 31:3, 36:21

Ezdr. 3:5

Nehem. 9:14, 10:32-34, 13:15-22

Ps. 95:1-6

Izaj. 1:13, 56:4-7, 58:13-14, 66:22-23

Jerem. 17:21-27

Treny Jerem. 2:6

Ezech. 20:12-24, 22:8, 22:26, 23:38, 45:17, 46:1-12

Oz. 2:13, 

Am. 2:13, 8:5

Szabat w Pismach Greckich (NT)

Mat. 12:1-12, 24:20, 28:1

Marka 1:21, 2:23-28, 3:2-4, 6:2, 15:42, 16:1

Łuk. 4:16, 4:31, 6:1-9, 13:10-16, 23:54-56

Jana 5:9-18, 7:22-23, 9:14-16, 19:31

Dzieje 1:12, 13:14, 13:27, 13:42-44, 15:21, 16:13, 17:2, 18:4, 

Kol. 1:16-17

Hebr. 4:4-9

----------------

* wytłuszczenia w wersetach biblijnych – autor opracowania

 

Your rating: Brak Ocena: 4.4 (14 votes)

Pan sabatu

Czy dom trzeba sprzedać, a nie można go podarować Synowi? Czy Obdarowany nie staje się Panem, który może dom zagospodarować po swojemu, zgodnie z własną potrzebą?

Czczenie sabatu

Dzień wypoczynku – sabat ustanowił Bóg zaraz po wyprowadzeniu ludu z Egiptu, ponieważ było to bezwzględną koniecznością dla utrzymania porządku podczas prowadzenia tego ludu, nawet, gdyby ta wędrówka miała trwać nie lata, a jedynie miesiące i to w warunkach bardziej sprzyjających.
Organizm człowieka nie może być obciążony długotrwałym wysiłkiem bez wytchnienia. Jak by wyglądała ta wędrówka bez ustalenia jednego, wspólnego dla wszystkich, dnia wypoczynku?
Nadany nieco później dekalog zabraniał wykonywania pracy w dniu sabatu, ale, co mogło być pracą dla tego ludu, który pracę znał ze swej egipskiej niewoli? Dlatego niezbędne stało się uściślenie tego określenia i wtedy Bóg zabronił także rozpalania ognia w dniu sabatu, bo w tamtych warunkach, na pewno, wymagało to niemałego wysiłku.
Uzasadnienie, dlaczego Bóg dał IZRAELOWI sabat zawiera werset 15, z 5-go rozdziału Księgi Dwarim.
Podsumowując można powiedzieć, że w dzisiejszych warunkach wystarcza przestrzeganie sabatu w zakresie podanym w wersecie 20: 10 z Księgi Szmot. Takie jest moje osobiste zdanie. Czy sabat czci ten, kto w jakikolwiek sposób zachęca kogokolwiek do jego bezczeszczenia? Czy Bóg pochwala takie poczynania?