3. Przymierze z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem – Przymierze Wieczne

Na czym polegało przymierze, które Bóg zawarł z Abrahamem?

„Oto przymierze moje z tobą jest takie: Staniesz się ojcem wielu narodów. Nie będziesz już odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, gdyż ustanowiłem cię ojcem mnóstwa narodów. Rozmnożę więc ciebie nad miarę i wywiodę z ciebie narody, i królowie pochodzić będą od ciebie. I ustanowię przymierze moje między mną a tobą i potomkami twoimi po tobie według pokoleń ich jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim i potomstwa twego po tobie. Ziemię, na której przebywasz jako przychodzień, całą ziemię kanaanejską dam tobie i potomstwu twemu po tobie na wieczne posiadanie i będę Bogiem ich.” (Rodz. 17:4-8, BW*)

Oto podstawowe założenia przymierza zawartego z Abrahamem:

1. Będzie to przymierze wieczne, potwierdzane z wyznaczanymi przez Boga fizycznymi potomkami Abrahama 'według pokoleń', o których dziś wiemy, że byli to: Izaak, Jakub, Dawid oraz Jeszua [1] (Jezus).

2. Ziemia kananejska będzie dana Abrahamowi i jego potomstwu na wieczne posiadanie.

Jeżeli sam Najwyższy zawiera przymierze, można być pew-nym, że żaden warunek tego przymierza nie będzie złamany. Bóg to nie człowiek – nie wycofuje się z raz danej obietnicy, ani nie zmienia zdania:

„Tak mówi Pan: Jak pewne jest, że ode mnie pochodzi przymierze z dniem i nocą i że Ja ustanowiłem prawa niebios i ziemi, tak pewne jest, że nie odrzucę potomstwa Jakuba i Dawida, mojego sługi, i będę spośród jego potomstwa wybierał władców nad potomkami Abrahama, Izaaka i Jakuba. Albowiem odmienię ich los i ulituję się nad nimi.” (Jerem. 33:25, 26, BW)

Trwałość tego przymierza została podkreślona w sposób nie budzący żadnych wątpliwości: Tak jak nie zawodzą ustano-wione przez Stwórcę odwieczne prawa przyrody tak pewne będzie, że Bóg nie odrzuci potomstwa Jakuba – Izraela.

Już taka obietnica daje stuprocentową ufność, że nie zawiedzie żadna z Bożych obietnic danych Abrahamowi, ale gdyby tego było mało, mówi jeszcze:

Apostoł Paweł tak ujmuje powagę tej przysięgi, jaką złożył przed Abrahamem sam Bóg:

„Gdy bowiem Bóg dał Abrahamowi obietnicę, a nie miał nikogo większego, na kogo by przysiąc, przysiągł na siebie samego,…” (Hebr. 6:13, BW)

Jeżeli ktoś ma wątpliwości co do przypieczętowanego tak solidnymi argumentami przymierza twierdząc, że w pewnym momencie zostało ono przez Boga zerwane, to jaką może mieć pewność co do własnego zbawienia? 

Zwróćmy teraz uwagę na przymierze Boga z Dawidem, fizycznym potomkiem i dziedzicem obietnicy Abrahama.