12. MISZKAN - Miejsce Święte

PRZYBYTEK WŁAŚCIWY 

(2 Mojż. 26:15-30, 2 Mojż. 36:20-34)

Była to konstrukcja w kształcie prostokąta (ok. 15×6 metrów) zbudowana z szeregu, ustawionych pionowo, przylegających do siebie, akacjowych desek powleczonych złotem. 

[1]

Model konstrukcji Przybytku

Wymiar każdej z nich to 10 łokci długości (co oznacza, że Przybytek miał taką wysokość) i 1,5 łokcia szerokości. Jako, że każda ze stron przybytku (południowa i północna) miała składać się z 20 desek, można obliczyć, że długość każdej z tych ścian wynosiła 30 łokci (ok. 15 metrów). Deski te w celu zachowania stabilności, były umieszczone na srebrnych podstawach oraz wzmocnione poprzecznymi, również pozłacanymi, akacjowymi listwami. 

[2]

Wnętrze Przybytku

Zachodnia ściana miała składać się łącznie z 8 desek (ok. 6 m). Wschodnia część przybytku, będąca wejściem była przykryta wierzchnią zasłoną. 

OKRYCIE PRZYBYTKU

(2 Mojż. 26:1-6, 2 Mojż. 36:8-13)

Okrycie musiało wyglądać równie imponująco, co sama budowla. Stanowił je biały bisior [3], na którym wyhaftowano postacie Cherubinów w kolorach niebieskim, fioletowym i szkarłatnym. 

Sporządzono 10 zasłon o rozmiarach 28×4 łokcie (ok. 14×2 m), z których każde 5 miało być ze sobą spięte za pomocą 50 pętlic i łączących je 50 złotych haczyków. Można obliczyć, iż połączone w ten sposób zasłony tworzyły dwie części, każda o wymiarach 28×20 łokci.

„Rozpostarte nad świętym Przybytkiem, całkowicie osłaniały go od góry, pokrywały również ściany boczne, a także tylną do wysokości jednego łokcia nad ziemią”. (J. Flawiusz, „Dawne Dzieje Izraela”, Ks. III, par.130-131).

ZASŁONA ODDZIELAJĄCA MIEJSCE ŚWIĘTE OD NAJŚWIĘTSZEGO

(2 Mojż. 26:31-33)

„Zrobisz też zasłonę z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i ze skręconego bisioru; zrobisz ją z wyhaftowanymi na niej artystycznie cherubami i zawiesisz ją na czterech słupach z drzewa akacjowego pokrytych złotem, ze złotymi hakami, stojących na czterech srebrnych podstawach. Zasłonę zawiesisz na hakach i wniesiesz za zasłonę Skrzynię Świadectwa, a ta zasłona będzie wam oddzielać miejsce święte od najświętszego”.

NAMIOT OCHRONNY

(2 Mojż. 26:7-14, 2 Mojż. 36:14-19, BW)

Nad przybytkiem był wzniesiony namiot z trzech warstw (tkanina sporządzona z koziej sierści oraz skóry baranie i borsucze), pełniąc funkcję ochronną.  

Tkanina z koziej sierści była używana w starożytności do robienia namiotów, gdyż był to ciężki, grubo tkany materiał chroniący przez zimnymi wiatrami. Ponadto, zmoczona pierwszymi deszczami tkanina stawała się wodoodporna. 

Jedenaście takich zasłon z koziej sierści (każda o wymiarach 28×4 łokci) było spiętych 50 miedzianymi haczykami, jako dwie części: razem odpowiednio pięć oraz sześć, przykrywając też niezabudowaną, frontową (wschodnią) stronę Przybytku.

Natomiast nakryciem namiotu były baranie i borsucze skóry. 

MIEJSCE ŚWIĘTE

(2 Mojż. 26:35, 30:6)

Było to pierwsze pomieszczenie, przykrytego namiotem Przybytku właściwego, do którego mogli wchodzić tylko kapłani. 

„Jeśli chodzi o wnętrze Przybytku, Mojżesz podzielił jego długość na trzy części i w odległości dziesięciu łokci od wewnętrznego krańca postawił cztery słupy, ukształtowane tak, jak inne deski, i oparte na podobnych podstawach, ale umieszczone w pewnej odległości jeden od drugiego. Przestrzeń odgraniczona tymi słupami stanowiła Sanktuarium; reszta Przybytku dostępna była dla kapłanów. Taki podział przestrzeni Przybytku wzorowany był na budowie wszechświata: albowiem owa trzecia część odgraniczona słupami, nawet dla kapłanów niedostępna, była jako niebo poświęcona Bogu, podczas gdy przestrzeń o długości dwudziestu łokci przeznaczona była dla kapłanów, tak jak ziemia i morze dostępne są ludziom. Z przodu, którędy wchodzili, stało pięć złotych słupów, opartych na podstawach spiżowych” (J. Flawiusz „Dawne dzieje Izraela”, Ks. III, par. 122-124).

Na środku, przed zasłoną oddzielającą te miejsce od Miejsca Najświętszego ustawiony był ołtarz do spalania kadzidła. Po lewej, południowej stronie znajdował się świecznik (2 Mojż. 40:24), a naprzeciw niego – po prawej stronie Przybytku – stół na chleby pokładne (2 Mojż. 40:22-23). 

OŁTARZ DO SPALANIA KADZIDŁA

(2 Mojż. 30:1-10, 2 Mojż. 37:25-29, por. Obj. 8:3-4 BW, por. Ps. 141:2)

[4]

 

Złoty ołtarz do ofiar z kadzidła

 

 

Ołtarz ten, o wymiarach 1×1×2 łokcia, wykonany był z drzewa akacjowego pokrytego szczerym złotem. Ozdobiony misternym, złotym obramowaniem w kształcie wieńca, poniżej którego po obu jego stronach przymocowano pierścienie na drążki. Stół był zaopatrzony w cztery rogi, które symbolizowały moc Boga. Raz w roku, w dzień Przebłagania, jego rogi miały być oczyszczone krwią ofiary za grzech (2 Mojż. 30:10).

 

Bóg zastrzegł stanowczo wyłączne przeznaczenie tego ołtarza. Nie można było składać tu żadnych innych ofiar kadzidlanych, całopalnych, z pokarmu czy płynu (2 Mojż. 30:9). Każdego dnia, rano i wieczorem kapłan miał spalać na nim wonne kadzidło sporządzone według określonych proporcji i składu, których w Piśmie Świętym dokładnie nie sprecyzowano:

 

„I rzekł Pan do Mojżesza: Weź sobie wonności: pachnącej żywicy i goździków, i galbanu wonnego, i czystego kadzidła, w różnych ilościach, i zrób z tego wonne kadzidło, mieszaninę, tak jak się robi wonności: posoloną, czystą, świętą. Rozetrzyj to na proszek i połóż część tego przed Skrzynią Świadectwa w Namiocie Zgromadzenia, gdzie będę się z tobą spotykał. To będzie dla was świętością nad świętościami” (Wyjścia 30:34-36, BW). 

 

Nie wolno było używać lub sporządzać takiego samego kadzidła do innych celów (2 Mojż. 30:34-38).

 

[5]

 

Składniki świątynnego kadzidła

 

 

Według Talmudu w skład świątynnego kadzidła (Ketoret - קטרת) wchodziło 11 składników o następujących proporcjach: 

 

(1) balsam z drzewa balsamowego - 70 miar;

(2) onycha, uważany jest przez niektórych (Raszi) za korzeń róży skalnej (cissus ladaniferus) – 70 miar;

(3) galbanum [6] z perskiej rośliny ferula galbaniflua – 70 miar;

(4) frankincense – 70 miar;

(5) mirra [7] – 16 miar;

(6) kasja [8] – 16 miar;

(7) nard [9] – 16 miar;

(8) szafran [10] – 16 miar;

(9) costus [11] – 12 miar;

(10) aromatyczna kora;

(11) cynamon – 9 miar.

 

Źródło: (http://www.betemunah.org/ketoret.html [12])

 

[13]

 

Złota kadzielnica (3 Mojż. 16:12-13)

 

Złota kadzielnica służyła raz w roku, w Dniu Przebłagania, do przenoszenia z ołtarza rozżarzonych węgli, w celu spalenia kadzidła w Miejscu Najświętszym. W tym dniu zastępowała ona używaną na co dzień miedzianą kadzielnicę. 

 

 

 

[14]

 

Ozdobne naczynie na kadzidło

 

To specjalne naczynie, mieści ok. 200 gramów składników ofiary kadzidlanej (traktat „Ramid”, Talmud). W jego górnej części znajduje się mały, ozdobny pierścień w kształcie dzwoneczka, którym kapłan mógł zasygnalizować swoje wejście do Świętego Przybytku. Arcykapłan wchodząc z tym naczyniem do Najświętszego miejsca w Dzień Przebłagania (Jom Kippur) brał z niego kadzidło, sypiąc je do żaru złotej kadzielnicy, aby: „obłok z kadzidła okrył wieko, które jest ponad Świadectwem, i aby nie zginąć” (Kapł. 16:12-13).

 

 

 

[15] [16] [17]

ŚWIECZNIK 

(2 Mojż. 25:31-37, 37:17-24)

Świecznik był wykonany z jednej bryły szczerego złota. Ze świecznika wychodziło sześć ramion, a jego siódme ramię stanowił główny trzon świecznika. Zrobiono też siedem lamp do świecznika, ponadto pozostałe przybory służące do jego obsługi: m.in. szczypce i popielniczki. Zużyto na to talent czystego złota (1 talent = 34,272 kg). 

[18]

[19]

Złoty świecznik (menora) i przyrządy do jego obsługi

Dzbanek służący do uzupełniania oliwy w menorze, umożliwiał stałe podtrzymywanie płomienia w jej lampach. To naczynie ma pojemność ok. 2 litrów.  

[20]

 Dzbanek do oliwy

Do oczyszczania lamp świecznika służyły specjalne narzędzia w postaci szczypiec, szufelki i miotełki. 

[21]

 Narzędzia do czyszczenia menory

Codzienna obsługa świecznika (3 Mojż. 24:3) wymagała porannego gaszenia lamp do czego służył przyrząd na zdjęciu poniżej.

[22]

 Przyrząd do gaszenia lamp świecznika

Szczypce służyły do usuwania spalonych części knotów, po to aby ogień łatwiej mógł się przemieszczać na ich nie zużyte części. 

[23]

 Szczypce do obsługi świecznika

STÓŁ NA CHLEBY POKŁADNE

(Wyjścia 25:23-30, Wyjścia 37:10-16, Kapłańska 24:5-9, 1 Sam. 21:7)

Stół miał wymiary 2×1 łokieć i wysokość 1,5 łokcia. Był wykonany z drzewa akacjowego pokrytego szczerym złotem, ozdobiony złotymi wieńcami i zaopatrzony w cztery pierścienie na swoich czterech bokach do wkładania drążków służących do jego przenoszenia. 

Ponadto do obsługi stołu wykonano misy, czasze, dzbany i kielichy ze szczerego złota.

Na tym stole miały być ułożone chleby poświęcone Bogu – 12 chlebów z najlepszej mąki bez zakwasu (Kapł. 2:11-12), wymienianych na świeże w każdy Szabat. Miały być one ułożone w dwóch rzędach, a na nich położone kadzidło. 

Chleby pokładne (hebr. lechem (hap)pānīm - לחם פנים) były bardzo duże, ponieważ do wypieku każdego z nich zużywano 2/10 efy najczystszej mąki (Kapł. 24:5), czyli około czterech litrów. Mogli je spożywać tylko kapłani podczas szabatu (Kapł. 24:6-9). Pismo Święte wspomina o przypadku złamania tego przepisu przez głodnego Dawida, któremu dal je kapłan Achimelek (1 Sam 21:7; por. Mat. 12:2-4).

[24]

Stół na chleby pokładne

[25]

12 chlebów pokładnych na złotym stole

-------------

Zdjęcia użyte w opracowaniu oraz informacje na ich temat wykorzystano za uprzejmą zgodą: MISHKAN MINISTRIES - http://www.mishkanministries.org/home.php [26]