Szawuot [hebr. שבועות, szawua – tydzień, szawuot - (lm.), Hag Ha-Szawuot – Święto Tygodni (2 Mojż. 34:22)] przypada w pięćdziesiąt dni po święcie Paschy, czyli 6 Siwan. Dlatego znane jest ono pod nazwą Święta Pięćdziesiątnicy.
(Wytłuszczone wyrazy w tekstach zwracają uwagę na ważne szczegóły, które mają głębszy wymiar, objaśniony w dalszej części opracowania).
Między świętem Pesach a Szawuot trwa tzw. odliczanie snopu (omeru). Liczenie rozpoczyna się od drugiego dnia Święta Przaśników, kiedy to w Świątyni składano ofiarę z omeru, czyli snopu jęczmienia z wiosennego zbioru.
„Odliczycie następnie od pierwszego dnia po szabacie, czyli od chwili złożenia snopa (omer) przeznaczonego do obrzędu kołysania, siedem pełnych tygodni i nazajutrz po siódmym szabacie, czyli pięćdziesiątego dnia, złożycie dla Jahwe nową ofiarę pokarmową.” (3 Mojż. 23: 15-16, BW-P)
Święto Tygodni, to jedynie w Biblii święto, które nie ma wyznaczonej daty, będąc ściśle powiązane z wcześniejszym świętem – Pesach. O tym, jakie to ma znaczenie, w dalszej części opracowania.
Zgodnie z Pismem Świętym, Szawuot (Święto Tygodni) jest jednym z trzech świąt pielgrzymich, obok Pesach (Święto Paschy) i Sukkot (Święto Namiotów).
Święto Tygodni Biblia określa także jako Dzień Pierwszych Plonów/Owoców (4 Mojż. 28:26) (hebr. ‘Jom Ha-Bikkurim’) oraz Święto Żniw (2 Mojż 23:16) (hebr. ‘Hag Ha-Kacir’, kacir – żniwa), ponieważ w tym czasie, każdy Żyd zgodnie z nakazem Tory przynosił do świątyni, składając na ręce kapłana, pierwociny swoich plonów.
Były to pierwsze owoce (winogrona, figi, jabłka, granaty, oliwki itp.) oraz dwa bochenki chleba (lechem tnufa – chleby kołysania) wypieczonego z mąki pochodzącej z nowych zbiorów pszenicy (Kapł 23:17). Obchodzenie uroczystości obejmowało także składanie ofiar całopalnych (Kapł 23:18-21).
Cały rolniczy charakter tego święta został zatracony z uwagi na diasporę, gdyż okres wegetacyjny w innych krajach wygląda zupełnie inaczej. Natomiast zburzenie świątyni uniemożliwiło składnie ofiar.
Przypomnijmy sobie, że podczas Święta Przaśników składano ofiarę potrząsania (kołysania) z pierwocin pierwszych zbiorów jęczmienia. To obrazowało unikatowość i zupełną niepowtarzalność ofiary naszego Zbawiciela i Pana – Jezusa, który miał być pierworodnym z umarłych – pierwszym odrodzonym plonem otwierającym okres wegetacyjny dla wszystkich pozostałych plonów.
Święto Szawuot otwiera kolejny, istotny etap zbiorów – do Świątyni Bożej przynosi się pierwociny z rozpoczynających się zbiorów pszenicy oraz owoców. To oznacza, że pełnia żniwa i zbiorów wystąpi wkrótce, ale są już pierwsze plony. Dlaczego trzeba je przynieść do Świątyni i ofiarować Bogu? Ponieważ w duchowym wymiarze, te pierwsze zbiory to ‘pierwociny’ ludzi.
„(3) I śpiewali nową pieśń przed tronem i przed czterema postaciami i przed starszymi; i nikt się tej pieśni nie mógł nauczyć, jak tylko owe sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy zostali wykupieni z ziemi. (4) Są to ci, którzy się nie skalali z kobietami; są bowiem czyści. Podążają oni za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Zostali oni wykupieni spomiędzy ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka.” (Obj. 14:3-4, BW) (1)
Określenie: „wykupieni spomiędzy ludzi jako pierwociny” wskazuje na to, że pozostali ludzie zostaną jeszcze ‘na polu’, bowiem tych wykupionych jest tylko 144 tysiące. Kim jest ta tajemnicza ‘garstka’ wybrańców? W Obj. 7:4-9 czytamy, że są to osoby ‘ze wszystkich plemion izraelskich’.
Przecież Żydzi nie uznają Jezusa jako Mesjasza – powie ktoś – jakże więc mają zostać wzięci do nieba? Po pierwsze: w I w n.e. chrześcijanami byli tylko Żydzi – a było ich tysiące (Dzieje 2:41, 47, 4:4), do których dopiero po mniej więcej 3,5 roku zaczęli dołączać poganie (Korneliusz – pierwszy nawrócony poganin). Ponadto właśnie w dzisiejszych czasach, z coraz większym nasileniem, odradza się ruch mesjański (czyli Żydzi uznający Jezusa za Mesjasza [6]), tworząc liczne kongregacje (2).
Ponieważ Pesach jest nazywane dniem ocalenia pierworodnych, dlatego ściśle związane z nim Święto Szawuot dotyczy najpierw ‘pierworodnych’, czyli Izraela i ‘wszczepionych’ w niego osób (3). Właśnie to obrazuje składanie w ten dzień pierwocin z pierwszych plonów.
W Święto Tygodni przynoszono na obrzęd ‘potrząsania’ [lub jak inne przekłady oddają ‘kołysania’ (BT, BW-P)] dwa bochenki chleba (3 Mojż. 23:17). Dlaczego dwa? Ponieważ w skład tych ‘pierwocin’ wchodzą nie tylko Żydzi z krwi i kości, ale też dzieci Abrahama według obietnicy (Efez. 2:12-14). Te dwa bochenki chleba były tego proroczą zapowiedzią.
Rozumiejąc to, dopiero wtedy można uświadomić sobie, że zesłanie Ducha Świętego nie przypadkiem nastąpiło w Dniu Pięćdziesiątnicy (Dzieje 2:1-4, BW). Było to nic innego jak ‘opatrzenie pieczęcią sług Boga’ (Obj. 1:7), które trwa po dziś dzień. Takie osoby wiedzą, iż mają w sobie pieczęć Ducha Świętego (Efez. 1:13) i nikt im nie musi tego tłumaczyć (1 Jana 2:27). Wynika to z wewnętrznego przekonania (Rzym. 8:16). Są to osoby wszczepione w szlachetne drzewo oliwne [7], które w ten sposób stają się dziećmi Abrahama (Rzym. 11:17, Gal. 3:29).
Wiemy jednak, że nie są to jedyne osoby zbawione, gdyż Pismo Święte w dalszych wersetach mówi o całej rzeszy zbawionych (Obj. 7:9). Kolejność jednak jest taka, jak w literalnych żniwach: najpierw są przyniesione do Świątyni Bożej ‘pierwociny’. Można to odnieść do opisu ‘porwania’:
„(16) Gdyż sam Pan na dany rozkaz, na głos archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie, (17) potem my, którzy pozostaniemy przy życiu, razem z nimi porwani będziemy w obłokach w powietrze, na spotkanie Pana; i tak zawsze będziemy z Panem. (18) Przeto pocieszajcie się nawzajem tymi słowy.” (1 Tes. 4:16-18, BW)
Jest oczywiste, że nie wszyscy ludzie zostaną wtedy zabrani – na Ziemi zostanie jeszcze mnóstwo ludzi. Czy to oznacza, że wszyscy, którzy zostaną na Ziemi będą zasługiwali na zatracenie? Absolutnie nie. Czy można zniszczyć pszenicę, która rośnie jeszcze na polu? Święto Tygodni to dopiero początek żniw, których zwieńczeniem będzie Święto Zbiorów, nazywane inaczej Świętem Namiotów. Do tego właśnie zmierza i to chce nam przedstawić symbolika świąt, która z tego powodu jest ściśle związana z okresem wegetacyjnym.
Dodatkowy wymiar tego święta, to motyw duchowy. Szawuot jest świętem upamiętniającym nadanie Izraelowi Tory na górze Synaj. Rocznica tego wydarzenia przypada właśnie na czas Szawuot. Można to ustalić na podstawie 2 Mojż. 19:1, gdzie jest napisane: „Pierwszego dnia trzeciego miesiąca od wyjścia synów izraelskich z ziemi egipskiej, przybyli na pustynię Synaj.” oraz słów: „I rzekł Pan do Mojżesza: Idź do ludu i nakaż im, by przygotowali się na święto dziś i jutro i wyprali swoje szaty, by byli gotowi na trzeci dzień, gdyż trzeciego dnia zstąpi Pan na oczach całego ludu na górę Synaj." (w. 10-11). Wynika z tego, iż Tora została nadana Izraelowi na początku miesiąca Siwan (wg tradycji właśnie 6 Siwan). Zatem zawarcie Przymierza z Izraelem i Święto Szawuot zbiegają się ze sobą chronologicznie i nie jest to przypadek.
Szawuot, prowadzi nas od fizycznego odkupienia, zobrazowanego przez Święto Paschy, aż do głębszego, duchowego wymiaru – czyli zawarcia z ludem Bożym Przymierza, a w przyszłości duchowego przeobrażenia ludzi, którzy staną się ‘pierwocinami’ zbiorów ludzkich.
Zatem odliczanie między Pesach a Szawuot to droga od fizycznego odkupienia do duchowego.
---------------------------------
(1) wytłuszczenia i podkreślenia w cytatach biblijnych – autor opracowania
(2) więcej na ten temat w linku ‘Izrael – fizyczny czy duchowy [8]’, rozdz. 10 ‘Izrael a Mesjasz’ [9]
(3) pojęcie ‘wszczepienia do Izraela’ wyjaśnia rozdział 2 opracowania ‘Izrael – fizyczny czy duchowy’ [10] zamieszczonego na tej witrynie.