WSTĘP

14 maja 1948 roku wydarzyło się coś, czego historia ludzkości nigdy wcześniej nie odnotowała. W ciągu jednego dnia odrodziło się nowe, choć historią sięgające starożytnych czasów, państwo. W tym dniu Żydzi w Palestynie ogłosili powstanie niepodległego Państwa Izrael, które nie istniało formalnie od ponad 2 tysięcy lat. 

Czy powstanie tego państwa to przypadek, czy spełnienie się biblijnej zapowiedzi?

„Kto słyszał o czymś takim? Kto widział coś takiego? Czy ziemia może być zrodzona w jednym dniu, czy naród może się urodzić za jednym razem? A jednak Syjon, zaledwie poczuł bóle, od razu porodził swoje dzieci” (Izaj. 66:8, BW).

Czy powroty Żydów, z całego świata, do ziemi ich przodków, czyli tzw. alija, to spełniające się na naszych oczach proroctwo Pisma Świętego, czy zwykły zbieg okoliczności? 

„Oto Ja zbiorę ich ze wszystkich krajów, do których ich roz-proszyłem w moim gniewie i oburzeniu, i wielkim uniesieniu; sprowadzę ich znowu na to miejsce i sprawię, że będą mieszkać bezpiecznie” (Jerem. 32:37, BW).

Czy istniejące już od 60 lat państwo Izrael i jego ciągły wzrost gospodarczy to znów kolejny zbieg okoliczności? 

„I odbudują starodawne ruiny, podźwigną opustoszałe osiedla przodków, odnowią zburzone miasta, osiedla opustoszałe od wielu pokoleń” (Izaj. 61:4, BW).

Okazuje się, iż Pismo Święte odnosi do Izraela jeszcze więcej szczegółów w kontekście współczesnych czasów, a co ciekawsze zapowiada jego przyszłość. 

Niektórzy sądzą, iż nawet jeżeli to wszystko zostało zapo-wiedziane w Biblii, to nie ma to dla nich osobiście istotnego znaczenia. Jednak, nie zupełnie. 

Skoro Biblia już tysiące lat wcześniej, zapowiadała szczegó-ły, które znajdują wypełnienie w dzisiejszych czasach, to warto bliżej poznać tę niezwykłą księgę. Tym bardziej, że Pismo Święte zawiera także wiele innych proroctw dotyczą-cych przyszłości współczesnego świata. W tej publikacji są one rozważone w perspektywie odrodzonego Izraela, który odegra istotną rolę w dziejach współczesnego świata a nawet w jego przyszłych losach. 

Odrodzenie się państwa Izrael stało się również poważnym wyzwaniem dla niektórych współczesnych teologów. Do tej pory uważano bowiem, iż wszystkie błogosławieństwa odno-szące się do Izraela, a wybiegające w daleką przyszłość – z racji nieistnienia tego państwa – zostały przeniesione na płaszczyznę tzw. Izraela duchowego, czyli kościoła Chrystu-sa. Jest to tzw. teologia zastąpienia, w myśl której Izrael zo-stał odrzucony przez Boga, za ‘zerwanie’ z Nim przymierza. W związku z tym miejsce Izraela, który zniknął przecież z map świata, miał zająć Kościół. 

Obecnie powstaje dylemat. Jeżeli Izrael się odrodził, to do kogo teraz odnieść te wszystkie błogosławieństwa, które wy-raźnie wskazują na Izrael? Przypomina to historię osoby uznanej za zmarłą, po której ktoś przejmuje przywileje, twierdząc iż ma takie prawo. Po pewnym czasie natomiast okazuje się, że ta osoba żyje. 

Czy istnieje logiczne wyjaśnienie zaistniałej sytuacji? Jaka jest rola Izraela, a jaka rola kościoła chrześcijańskiego? Kto jest teraz tym Narodem Wybranym?

Jan Paweł II uznał, iż: „Bóg nigdy nie cofnął swojego uznania Żydów za naród wybrany i nie przeniósł w całości tego uzna-nia na wyznawców Jezusa Chrystusa” [1].

Jednak jak pogodzić te dwie role? Zachęcam do przeczytania tego opracowania, w którym poruszono wszystkie wymienio-ne we wstępie zagadnienia.  

-------

[1] źródło: http://serwisy.gazeta.pl/jp2/1,72542,2643208.html

1. Izrael przyrównany do szlachetnego drzewa oliwnego – zostały spalone jego liście i połamane konary – ale drzewo żyje

Izrael, jako naród, został zobrazowany w Piśmie Świętym jako szlachetne drzewo oliwne:

„Zielonym drzewem oliwnym zdobnym w piękne owoce nazwał ciebie Pan. Lecz wśród huku wielkiej burzy ogień spali jego liście i połamią się jego konary. Gdyż Pan Zastępów, który cię zasadził, postanowił zesłać na ciebie nieszczęście z powodu złości domu izraelskiego i domu judzkiego, których się dopuścili, drażniąc mnie przez spalanie kadzidła dla Baala” (Jerem. 11:16, 17 BW).

Czy to drzewo miało być wyrwane z korzeniami? (por. Przyp. 2:22). A może przynajmniej ścięte? (por. Dan. 4:23). 

Z powyższego cytatu wcale nie wynika, że Bóg zamierza od-rzucić ten naród. Przepowiedziano tu, iż konsekwencją odstępstwa Izraela będą ‘spalone liście’ i ‘połamane konary’. Pomimo tego, jego korzeń zostaje nienaruszony – drzewo ciągle żyje.

Korzeniem i pniem tego drzewa są Abraham, Izaak i Jakub – protoplaści Izraela, z których wywodzi się następnie Dawid, a z jego linii rodowej Jeszua [4] (Jezus). Wszyscy oni cieszyli się uznaniem i łaską Bożą, a są oni filarami narodu izraelskiego. 

Nie ma więc powodu, żeby Bóg miał ściąć, czyli odrzucić, tak szlachetne drzewo. Natomiast całkowicie słusznie usuwa z niego gałęzie niegodne udziału ‘korzenia i tłuszczu oliwnego’. Z Listu do Rzymian 11:17-24 można dowiedzieć się o dalszych losach tego ‘drzewa’, o czym w kolejnym rozdziale.

------------------------

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info

2. O tym samym szlachetnym drzewie oliwnym pisze apostoł Paweł – w miejsce połamanych konarów są wszczepieni wyznawcy Jezusa

3. Przymierze z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem – Przymierze Wieczne

Na czym polegało przymierze, które Bóg zawarł z Abrahamem?

„Oto przymierze moje z tobą jest takie: Staniesz się ojcem wielu narodów. Nie będziesz już odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, gdyż ustanowiłem cię ojcem mnóstwa narodów. Rozmnożę więc ciebie nad miarę i wywiodę z ciebie narody, i królowie pochodzić będą od ciebie. I ustanowię przymierze moje między mną a tobą i potomkami twoimi po tobie według pokoleń ich jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim i potomstwa twego po tobie. Ziemię, na której przebywasz jako przychodzień, całą ziemię kanaanejską dam tobie i potomstwu twemu po tobie na wieczne posiadanie i będę Bogiem ich.” (Rodz. 17:4-8, BW*)

Oto podstawowe założenia przymierza zawartego z Abrahamem:

1. Będzie to przymierze wieczne, potwierdzane z wyznaczanymi przez Boga fizycznymi potomkami Abrahama 'według pokoleń', o których dziś wiemy, że byli to: Izaak, Jakub, Dawid oraz Jeszua [4] (Jezus).

2. Ziemia kananejska będzie dana Abrahamowi i jego potomstwu na wieczne posiadanie.

Jeżeli sam Najwyższy zawiera przymierze, można być pew-nym, że żaden warunek tego przymierza nie będzie złamany. Bóg to nie człowiek – nie wycofuje się z raz danej obietnicy, ani nie zmienia zdania:

„Tak mówi Pan: Jak pewne jest, że ode mnie pochodzi przymierze z dniem i nocą i że Ja ustanowiłem prawa niebios i ziemi, tak pewne jest, że nie odrzucę potomstwa Jakuba i Dawida, mojego sługi, i będę spośród jego potomstwa wybierał władców nad potomkami Abrahama, Izaaka i Jakuba. Albowiem odmienię ich los i ulituję się nad nimi.” (Jerem. 33:25, 26, BW)

Trwałość tego przymierza została podkreślona w sposób nie budzący żadnych wątpliwości: Tak jak nie zawodzą ustano-wione przez Stwórcę odwieczne prawa przyrody tak pewne będzie, że Bóg nie odrzuci potomstwa Jakuba – Izraela.

Już taka obietnica daje stuprocentową ufność, że nie zawiedzie żadna z Bożych obietnic danych Abrahamowi, ale gdyby tego było mało, mówi jeszcze:

Apostoł Paweł tak ujmuje powagę tej przysięgi, jaką złożył przed Abrahamem sam Bóg:

„Gdy bowiem Bóg dał Abrahamowi obietnicę, a nie miał nikogo większego, na kogo by przysiąc, przysiągł na siebie samego,…” (Hebr. 6:13, BW)

Jeżeli ktoś ma wątpliwości co do przypieczętowanego tak solidnymi argumentami przymierza twierdząc, że w pewnym momencie zostało ono przez Boga zerwane, to jaką może mieć pewność co do własnego zbawienia? 

Zwróćmy teraz uwagę na przymierze Boga z Dawidem, fizycznym potomkiem i dziedzicem obietnicy Abrahama. 

4. Przymierze z Dawidem – jego potomek zasiądzie na tronie Izraela po wieczne czasy

Bóg powiedział do Dawida: 

„I trwać będzie twój dom i twoje królestwo na wieki przede mną; tron twój też utwierdzony będzie na wieki.” (2 Sam.7:16)

Wszechmocny złożył Dawidowi następujące obietnice:

1. Dom Dawida (czyli jego fizyczni potomkowie) będzie trwał na wieki. 

2. Jego Królestwo będzie trwało na wieki.

3. Na tronie Dawida zasiądzie władca, który będzie rządził wiecznie.

Ad.1.

Okazuje się, iż linia rodowa Dawida przetrwała 3000 lat i nawet w dzisiejszych czasach, żyją na ziemi potomkowie Dawida. Ich pochodzenie można ustalić na podstawie źródeł rabinicznych, przekazywanych ustnie z pokolenia na pokolenie informacji, danych historycznych, a także na podstawie badań genealogicznych. Więcej na ten temat na stronie internetowej:

http://www.davidicdynasty.org/index.php [7]

Ponadto od roku 1997 Izrael z kooperacji z uniwersytetami w Londynie i Arizonie prowadzi również badania kodów DNA poszukując m.in. potomków Dawida. Więcej na temat tego naukowego projektu można przeczytać na stronie:

https://www.familytreedna.com/landing/jewish-ancestry.aspx [8]

Ad.2. 

A co z drugą obietnicą? Wiemy, że Dawid był królem Izraela, a obietnica wyraźnie mówi, że jego Królestwo (czyli Izrael!) będzie trwało na wieki. Tymczasem w I wieku n.e. państwo to przestało istnieć, a Żydzi rozproszyli się po całym świecie. Co z obietnicą Bożą: „twoje królestwo na wieki przede mną”? 

Bóg powiedział wyraźnie: „Nie naruszę przymierza mego i nie zmienię słowa ust moich. Raz przysiągłem na świętość moją, że nie skłamię Dawidowi.” (Ps. 89:35-36, BW)

Najwyższy zawsze dotrzymuje swoich obietnic. Dowodzi tego bezprecedensowe wydarzenie, jakiego historia ludzkości do tej pory nie odnotowała. Po ponad 2 tysiącach lat niebytu, w roku 1948, powstaje państwo Izrael. Żadne państwo nie odrodziło się po tak długim okresie nieistnienia, a tym bardziej na swoich pierwotnych ziemiach. Proroctwa biblijne, które zapowiadały ten niezwykły fakt, omówię szerzej w kolejnych rozdziałach. 

Ad.3.

Trzecia cześć obietnicy mówi: „tron twój będzie utwierdzony na wieki”.

„Ale ty, Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów judzkich, z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie władcą Izraela. Początki jego od prawieku, od dni zamierzchłych” (Mich. 5:1 BW).

Nikt nie ma wątpliwości o kim mowa. Jest tu napisane, że Jeszua [4] (Jezus) będzie władcą Izraela. Wiemy, że podczas jego pierwszej misji na ziemi nie obwołano go królem – chociaż niewiele brakowało (Jana 6:15) – a każde proroctwo w Piśmie Świętym musi się spełnić co do joty.

„Oto idą dni, mówi Pan, gdy spełnię dobrą obietnicę, którą wypowiedziałem o domu Izraela i o domu Judy. W owych dniach i w owym czasie sprawię, że prawdziwa latorośl wyrośnie Dawidowi. Będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W owych dniach Juda będzie wybawiony, a Jaruzalem będzie bezpiecznie mieszkać. Oto imię, którym je będą nazywać: Pan sprawiedliwość nasza. Albowiem tak mówi Pan: Nie braknie Dawidowi takiego, kto by zasiadł na tronie domu izraelskiego” (Jerem. 33:14-17, BW*).

„Potężna będzie władza i pokój bez końca na tronie Dawida i w jego królestwie, gdyż utrwali ją i oprze na prawie i sprawiedliwości, odtąd aż na wieki. Dokona tego żarliwość Pana Zastępów” (Izaj. 9:6, BW).

Władza Najwyższego poprzez Jego Pomazańca będzie sprawowana z tronu w Izraelu, a rozciągnie się na cały świat:

„Nie oddali się berło od Judy ani buława od nóg jego, aż przyjdzie władca jego, i jemu będą posłuszne narody” (Rodz. 49:10, BW*).

Oto jak wyglądać będą efekty spełnionej obietnicy wobec Dawida:  

„(22) I uczynię z nich jeden naród w tej ziemi na górach izraelskich, i jeden król będzie panował nad nimi wszystkimi, i już nie będą dwoma narodami, i już się nie rozdzielą na dwa królestwa. (23) I już się nie skalają swoimi bałwanami i swoimi obrzydliwościami, i żadnymi swoimi występkami. Wybawię ich z wszystkich ich odstępstw, przez które zgrzeszyli, i oczyszczę ich; i będą moim ludem, a Ja będę ich Bogiem. (24) A sługa mój, Dawid, będzie ich królem; wszyscy oni będą mieć jednego pasterza; będą postępować według moich praw, będą przestrzegać moich przykazań i wykonywać je. (25) I będą mieszkać w ziemi, którą dałem mojemu słudze Jakubowi, w której mieszkali ich ojcowie; będą w niej mieszkać zarówno oni, jak i ich synowie i wnuki po wszystkie czasy, a sługa mój, Dawid, będzie ich księciem na wieki. (26) I zawrę z nimi przymierze pokoju, będzie to przymierze wieczne z nimi. Okażę im łaskę, rozmnożę ich i postawię swoją świątynię wśród nich na wieki. (27) I będę wśród nich mieszkał; będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. (28) I poznają narody, że Ja jestem Pan, który uświęcam Izraela, gdy moja świątynia będzie wśród nich na wieki" (Ezech. 37:22-28 BW).

Powyższy cytat z Pisma Świętego odnosi się do mówi wyraźnie o literalnej ziemi i literalnym narodzie. Werset 22 zapowiada, iż kraj, który dawniej rozpadł się na dwa królestwa w przyszłości miał być jednolitym państwem. Nie ma podstaw, żeby twierdzić, iż jest to duchowa przenośnia, ponieważ werset 25 podkreśla, iż Żydzi będą mieszkać w ziemi, którą Bóg dał Jakubowi, a więc jednoznacznie określa tu ziemię izraelską. Ponadto werset 23 odwołuje się do bałwochwalczej przeszłości fizycznego Izraela.

Pismo przepowiada tu, iż Żydzi będą przestrzegać i wykonywać przykazania Boże (w. 24), a w wersecie 26 jest zapowiedź wiecznego przymierza pokoju Boga z nimi, uwieńczone odnową Świątyni. Wszystkie narody przekonają się wtedy, że Bóg jednak nie odrzucił Izraela (w. 28).  

Nasuwa się zasadnicze pytanie. Dlaczego Bóg nie odrzucił Żydów, skoro mają za sobą tak niechlubną, bałwochwalczą przeszłość, a ponadto nie uwierzyli w Mesjasza, który przyszedł ich zbawić? 

O tym w następnym rozdziale.

5. Odstępstwo Izraela było częścią planu Bożego

„Gdy tedy przyjdzie na cię to wszystko, błogosławieństwo i przekleństwo, które ci przedłożyłem, i weźmiesz je sobie do serca pośród wszystkich narodów, dokąd wypędzi cię Pan, Bóg twój, i nawrócisz się do Pana, Boga twego, i będziesz słuchał jego głosu zgodnie z tym wszystkim, co ja ci dziś nakazuję, ty i twoi synowie, z całego serca twego i z całej duszy twojej, to wtedy przywróci Pan, Bóg twój, twoich jeńców i zmiłuje się nad tobą, i zgromadzi cię z powrotem ze wszystkich ludów, gdzie cię rozproszył Pan, Bóg twój.” (5 Moj. 30:1-3, BW*)

Zanim jeszcze Izrael wszedł do ziemi obiecanej, zapowiedziano mu kolejno: błogosławieństwo, przekleństwo, a w końcu nawrócenie się.

Słowa: „gdy przyjdzie na cię to wszystko” proroczo zapowiadają taką kolej rzeczy. Istotnie po okresie wspaniałej świetności Izraela za czasów królów Dawida i Salomona, przyszedł czas przekleństwa na ten naród – ponieważ porzucił drogi Boże.  

Jednak to nie koniec losów Izraela, gdyż Bóg zapowiedział ich nawrócenie!

Zapowiada także zgromadzenie rozproszonych po całym świecie Żydów ‘z powrotem’ (czyli do ich kraju), co spełnia się właśnie w obecnych czasach. Proroctwa dotyczące powrotu Żydów z rozproszenia do Izraela (alija) omówię w jednym z kolejnych rozdziałów.

„(30) Gdy znajdziesz się w niedoli i spotka cię to wszystko u kresu dni, nawrócisz się do Pana, swego Boga, i będziesz słuchał jego głosu, (31) gdyż Pan, twój Bóg, jest Bogiem miłosiernym, nie opuści cię ani cię nie zniszczy i nie zapomni o przymierzu z ojcami twoimi, które im zaprzysiągł” (5 Moj. 4:30,31 BW*).

W powyższym wersecie przepowiedziano, że nastąpi to ‘u kresu dni’, co przywodzi na myśl dni ostateczne w których żyjemy. Bóg mówi, że ze względu na przymierze jakie zawarł z patriarchami Izraela nie opuści, ani nie zniszczy swojego ludu.

„(4) Gdyż synowie Izraela będą przez dłuższy czas bez króla i bez księcia, bez ofiary i bez posągu, bez efodu i bez terafów. (5) Potem synowie Izraela się nawrócą i znów będą szukać Pana, swojego Boga, i Dawida, swojego króla, i w dniach ostatecznych z bojaźnią zwrócą się do Pana i jego dobroci” (Oz. 3:4, 5 BW*).

Zapowiedź: ‘przez dłuższy czas’ podkreśla, że nie będzie to trwało bez końca. Nadejdzie czas, że Izrael będzie miał swojego króla, a co najważniejsze nawróci się. Ma to nastąpić w dniach ostatecznych! 

Ciekawe światło na ten temat rzuca kolejny werset:

„Chodźcie, zawróćmy do Pana! On nas rozszarpał, On nas też uleczy, zranił i opatrzy nasze rany! Po dwóch dniach wskrzesi nas do życia, trzeciego dnia podniesie nas i będziemy żyli przed Jego obliczem. Starajmy się więc poznać, usilnie poznać Pana; że go znajdziemy, pewne jest jak zorza poranna, i przyjdzie do nas jak deszcz, jak późny deszcz, który zrasza ziemię!” (Oz. 6:1-3, BW*).

Gdyby przyłożyć do tego wersetu Boską perspektywę czasu, czyli potraktować tysiąc lat jak ‘jeden dzień’ (Ps. 90:4, 2 Piotra 3:8), to wyłania się ciekawy wniosek. Po dwóch tysiącach lat od swojego niebytu jako państwo, Izrael miał być ‘wskrzeszony do życia’. W trzecim tysiącleciu będą gotowi, aby ‘żyć przed Jego obliczem’. Obliczanie konkretnych dat ‘śmierci Izraela’ i jego ‘wskrzeszenia’ nie będą w tym miejscu przedmiotem szczegółowych rozważań, ale z pewnością przenoszą nas w XX wiek. Zainteresowanych szczegółami dotyczącymi proroczych przepowiedni odrodzenia się w 1948 roku Izraela odsyłam na stronę:

http://www.grazingsheep.com/artp/duch/old/izra1948.htm [9]

Okazuje się, że czas, kiedy Izrael znalazł się poza łaską Bożą, stał się dobrodziejstwem dla pogan, o czym mówi Apostoł Paweł:

„A żebyście nie mieli zbyt wysokiego o sobie mniemania, chcę wam, bracia, odsłonić tę tajemnicę: zatwardziałość przyszła na część Izraela aż do czasu, gdy poganie w pełni wejdą, i w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba. A to będzie przymierze moje z nimi, gdy zgładzę grzechy ich. Co do ewangelii, są oni nieprzyjaciółmi Bożymi dla waszego dobra, lecz co do wybrania, są umiłowanymi ze względu na praojców” (Rzym. 11: 25-28 BW*). 

Jest to czas prawdziwej łaski dla pogan, czyli ludzi z narodów, ponieważ mają oni szansę dostąpić miłosierdzia Bożego poznając Zbawiciela Izraela (Mat. 1:22, Izaj. 59:20), zanim i współczesnym Żydom zostanie odsłonięta Ewangelia. 

„Bo jak i wy byliście niegdyś nieposłuszni Bogu, a teraz dostąpiliście miłosierdzia z powodu ich nieposłuszeństwa, tak i oni teraz, gdy wy dostępujecie miłosierdzia, stali się nieposłuszni, ażeby i oni teraz miłosierdzia dostąpili” (Rzym. 11:30-31, BW).

Jako chrześcijanie, którym zostało dane poznać Mesjasza i stać się uczestnikami obietnic, przez długie wieki zastrzeżonych wyłącznie dla Żydów, nie możemy wzbijać się w pychę. Apostoł Paweł tak opisuje wcześniejszą pozycję pogan:

„(12) byliście w tym czasie bez Chrystusa, dalecy od społeczności izraelskiej i obcy przymierzom, zawierającym obietnicę, nie mający nadziei i bez Boga na świecie. (13) Ale teraz wy, którzy niegdyś byliście dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową” (Ef. 2:12-13, BW).

Naród żydowski przez długie wieki był (i ciągle jest) objęty świętym przymierzem, podczas gdy poganie przez tysiące lat byli odseparowani od tego cudownego dziedzictwa. 

Okazuje się zatem, że upadek Izraela stał się korzyścią dla pogan, gdyż przez to i oni stali się uczestnikami zbawienia. 

Apostoł Paweł pięknie to ujął (cytat poniżej) podkreślając, że jeszcze więcej błogosławieństw przyniesie nam ‘ich pełnia’, czyli czas, kiedy nawrócą się do Boga i odnowią z Nim swoje przymierze. Temu zagadnieniu będzie poświęcony jeden z rozdziałów. 

„(32) Albowiem Bóg poddał wszystkich w niewolę nieposłuszeństwa, aby się nad wszystkimi zmiłować. (33) O głębokości bogactwa i mądrości, i poznania Boga! Jakże niezbadane są wyroki Jego i nie wyśledzone drogi Jego! (34) Bo któż poznał myśl Pana? Albo któż był doradcą Jego?” (Rzym. 11:32-34, BW).

-------------------

* wytłuszczenia w tekstach biblijnych - autor opracowania

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info

6. Dlaczego Bóg wybrał Izrael?

 „(6) Gdyż ty jesteś świętym ludem Pana, Boga twego. Ciebie wybrał Pan, Bóg twój, spośród wszystkich ludów na ziemi, abyś był Jego wyłączną własnością. (7) Nie dlatego, że jesteście liczniejsi niż wszystkie inne ludy, przylgnął Pan do was i was wybrał, gdyż jesteście najmniej liczni ze wszystkich ludów. (8) Lecz w miłości swej ku wam i dlatego że dochowuje przysięgi, którą złożył waszym ojcom, wyprowadził was Pan możną ręką i wybawił cię z domu niewoli, z ręki faraona, króla egipskiego. (9) A tak wiedz, że Pan, Bóg twój, jest Bogiem, Bogiem wiernym, który do tysiącznego pokolenia dochowuje przymierza i okazuje łaskę tym którzy go miłują i strzegą jego przykazań.” (5 Mojż. 7:6-9, BW*)

Bóg wybrał naród izraelski spośród wszystkich innych narodów ziemi, jako swoją szczególną własność. Najwyższy, jako Stwórca wszechrzeczy ma prawo wyróżnić kogo chce, według swojej własnej woli (Rzym. 9:20, 21, Izaj. 45:11). W wersecie 9. zacytowanego fragmentu podany jest nawet powód: ze względu na przysięgę złożoną ojcom Izraela: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi – i będzie ona dochowana do 'tysięcznego pokolenia'. Zatem musiałoby minąć przynajmniej 10 tysięcy lat, żeby to przymierze było zerwane – a jak dotąd, od obietnicy danej Abrahamowi minęło ‘dopiero’ 4 tysiące lat :).

Ponadto Izrael jest przyrównany do małżonki Bożej, którą darzy On wieczną miłością:

„(5) Bo twoim małżonkiem jest twój Stwórca - jego imię Pan Zastępów - a twoim Odkupicielem Święty Izraelski, zwany Bogiem całej ziemi. (6) Gdyż Pan uzna cię znów za małżonkę, niegdyś porzuconą i strapioną w duchu. Bo czy można wzgardzić małżonką poślubioną w młodości? - mówi twój Bóg. (7) Na krótką chwilę porzuciłem cię, lecz znów cię zgromadzę w wielkiej miłości. (8) W przystępie gniewu zakryłem swoją twarz na chwilę przed tobą, lecz w wiecznej miłości zlitowałem się nad tobą, mówi Pan, twój Odkupiciel.” (Izaj. 54:5-7, BW*)

Werset 7 podkreśla, iż Bóg porzuca swoją małżonkę na krótką chwilę, z powodu swojego słusznego gniewu (w. 8), jednak nie odtrąca jej na zawsze (por. Izaj. 62:5). Jako ciekawostka niech posłuży informacja, iż rzeczownik 'Izrael' (ישׂראל) w języku hebrajskim jest rodzaju żeńskiego. 

„Z daleka ukazał mu się Pan: Miłością wieczną umiłowałem cię, dlatego tak długo okazywałem ci łaskę. Znowu cię odbuduję i będziesz odbudowana, panno izraelska, znowu przyozdobisz się w swoje bębenki i wyjdziesz w korowodzie weselących się.” (Jerem. 31:3, 4, BW*)

Pojęcia 'miłość wieczna' nie trzeba chyba tłumaczyć. Owszem wśród ludzi zdarza się, że mężczyzna wyznaje swojej małżonce dozgonną miłość, a po jakimś czasie bez skrupułów ją opuszcza, jednak jeżeli sam Bóg wypowiada takie słowa – to muszą to być słowa godne wiary. 

Gdyby Najwyższy miał odrzucić Izrael, stałoby się to już na pustyni, gdyż powodów było aż nadto: bałwochwalstwo, nieposłuszeństwo, szemranie i ciągłe buntowanie się. On sam wtedy o nich powiedział, iż są 'ludem twardego karku' (2 Mojż. 32:9).

Jak Święty Izraelski zamierzał potraktować ten lud?

”Lecz ciebie nie zgładzę, gdyż ciebie będę karcił według prawa i nie pozostawię cię całkowicie bez kary” (Jerem. 46:28b, BW).

Można posłużyć się tu przykładem ziemskich rodziców. Czy dlatego, że ich dziecko jest niegrzeczne, wyrzekają się go? Dziecko może być nieznośne i krnąbrne, ale rodzice nie przestają je z tego powodu kochać. Pełni miłości i troski o nie, będą je raczej karcić i uczyć właściwego postępowania. Rodzic może robić to nieudolnie, lecz Wszechmocny Bóg zawsze osiągnie zamierzony cel wychowawczy: „bo kogo Pan miłuje, tego karze, i chłoszcze każdego syna, którego przyjmuje”  (Hebr. 12:6, BW).

Oto efekt tego karcenia:

„(31) Wtedy wspomnicie o swoim złym postępowaniu i o swoich czynach, które nie były dobre; i będziecie się brzydzić samych siebie z powodu swoich win i swoich obrzydliwości. (32) Nie ze względu na was Ja działam - mówi Wszechmocny Pan - niech to wam będzie wiadome. Wstydźcie się i rumieńcie się z powodu swojego postępowania, domu izraelski!” (Ezech. 36:31-32, BW)

W wersecie 32 Bóg podkreśla: „nie ze względu na was Ja działam”, wskazując na najważniejszy powód, dla którego lud ten jest Jego wieczną własnością: 

„Dlatego tak powiedz domowi izraelskiemu: Tak mówi Wszechmocny Pan: Ja działam nie ze względu na was, domu izraelski, lecz ze względu na moje święte imię, które znieważyliście wśród ludów, do których przybyliście. Dlatego uświęcę wielkie moje imię, znieważone wśród narodów, bo znieważyliście je wśród nich; i poznają ludy, że Ja jestem Pan - mówi Wszechmocny Pan - gdy na ich oczach okażę się święty wśród was.” (Ezech. 36:21-23, BW*)

Właśnie ze względu na swoje imię Najwyższy nie wytracił całkowicie Izraelitów jako całego narodu na pustyni (2 Moj. 32:9-14), ani też podczas ich uprowadzenia przez Babilończyków (Ezdr. 9:15). Dlatego naród izraelski ciągle istnieje. Na nim Bóg okaże swoją świętość. 

„I poznają narody, że dom izraelski z powodu winy swojej poszedł do niewoli za to, że stali mi się niewierni, i zakryłem moje oblicze przed nimi, i wydałem ich w ręce ich wrogów, i wszyscy padli od miecza. Według ich nieczystości i ich występków postąpiłem z nimi i zakryłem moje oblicze przed nimi. Dlatego tak mówi Wszechmocny Pan: Teraz odmienię los Jakuba, zmiłuję się nad całym domem izraelskim i zadbam gorliwie o święte moje imię." (Ezech. 39:23-25, BW*)

„Oto wytapiałem cię sobie jak srebro, próbowałem cię w piecu cierpienia. Przez wzgląd na siebie, przez wzgląd na siebie czynię to, bo jakże zbezczeszczone było moje imię; a przecież mojej chwały nie oddam innemu.” (Izaj. 48:10-11, BW)

Wytapiany w piecu cierpień i prób lud ten jest przygotowywany do szczególnej roli, jako „królestwo kapłańskie i naród święty”. 

------------------- 

* wytłuszczenia w tekstach biblijnych - autor opracowania

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info

7. Kim jest Królestwo Kapłańskie i Naród Święty?

8. Żydzi, rozproszeni po całej ziemi, ponownie w ziemi praojców – zbieg okoliczności, czy wypełnienie proroctw biblijnych?

„I stanie się w owym dniu, że Pan ponownie wyciągnie swoją rękę, aby wykupić resztkę swojego ludu, która pozostanie z tych z Asyrii i z Egiptu, i z Patros, i Etiopii, i Elamu, i z Szinearu, i z Hamatu, i z wysp na morzu. I wywiesi narodom sztandar, i zbierze wygnańców z Izraela, a rozproszonych  Judy zgromadzi z czterech krańców świata” (Izaj. 11:11-12, BW).

 

W cytowanym fragmencie jest mowa o sprowadzeniu Żydów z czterech krańców świata. Gdyby to proroctwo miało odnosić się do czasu powrotu Żydów z Babilonu w VI w p.n.e., byłoby napisane, że będą oni sprowadzeni z północy i wschodu.

 

„I tak jedni będą przychodzić ze Wschodu, a drudzy z Północy i z Zachodu, a jeszcze inni z kraju Synitów.” (Izaj. 49:12, BW)

 

W języku hebrajskim kraj Synitów to Chiny (סין, סינים). Nie może więc tu być mowy o powrocie z diaspory babilońskiej. To proroctwo ewidentnie spełnia się w dzisiejszych czasach, ponieważ Żydzi wracają obecnie z ponad 100 krajów świata, również z Chin.

 

„I poznają, że Ja, Pan, jestem ich Bogiem! Gdyż kazałem im iść do niewoli wśród narodów, ale teraz zgromadzę ich na ich ziemi i nie pozostawię tam nikogo z nich.” (Ezech. 39:28, BW*)

 

Powrót Żydów z niewoli babilońskiej był zaledwie zapowiedzią tego, co miało się stać w przyszłości na skalę ogólnoświatową. W tamtych czasach nie wszyscy Żydzi powrócili do Jeruzalem, była ich garstka – wszystkich repatriantów było zaledwie około 50 tys. (Ezdr. 2:64-65). Wielu Żydów pozostało w Babilonii wiodąc tam wygodne życie. Natomiast cytowane wyżej proroctwo zapowiada, iż Bóg zgromadzi wszystkich Żydów tak, że żaden z nich nie zostanie poza Izraelem.

 

W obecnych czasach mamy do czynienia z niezwykłym zjawiskiem. Żydzi z całego świata zmierzają do ojczyzny swoich praojców. Lud ten, żyjąc przez wieki w rozproszeniu (diasporze), zachował swoją tożsamość narodową, często w ścisłym zespoleniu z praktykowaną religią. Powrót Żydów do ich pradawnych ziem, a obecnie terenów współczesnego Izraela określa się terminem alija (ang. aliyah, hebr. עלייה). Szacuje się, iż od roku 1919-2006 przybyło tam 3 374 275 żydowskich imigrantów. 

 

 

Źródło: en.wikipedia.org/wiki/Aliyah [13]

Skala tego zjawiska jest nieporównywalnie większa do tej, jaka miała miejsce podczas powrotu Żydów z niewoli babilońskiej.

 

Zainteresowanych aktualnymi danymi odsyłam na stronę:

 

www.jewishvirtuallibrary.org/total-immigration-to-israel-by-year [14]

 

Na uwagę zasługuje fakt istnienia wielu organizacji oraz fundacji pomagających bezinteresownie Żydom w ich powrocie do ojczyzny, co znajduje swoje wypełnienie w słowach proroka Izajasza:

 

„Tak mówi Wszechmogący Pan: Oto Ja podniosę moją rękę w stronę narodów i wysoko zatknę mój sztandar dla ludów; i przyniosą w swoich objęciach twoich synów, a twoje córki będą nieść na ramionach” (Izaj. 49:22).

 

Ostatecznie, sprowadzenie przez Boga Żydów do Izraela będzie tak znamiennym znakiem, odciśniętym w historii świata, jak niegdyś ich wyjście z Egiptu. Dokładnie jak napisano:

 

„Dlatego oto idą dni - mówi Pan - że już nie będą mówili: Jako żyje Pan, który wyprowadził synów Izraela z ziemi egipskiej, lecz: Jako żyje Pan, który wyprowadził i sprowadził potomstwo domu izraelskiego z ziemi północnej i ze wszystkich ziem, do których ich wygnał, i będą mieszkali na swojej ziemi” (Jerem. 23:7-8, BW).

9. Przywrócenie istnienia państwa Izrael a Biblia

„Kto słyszał o czymś takim? Kto widział coś takiego? Czy ziemia może być zrodzona w jednym dniu, czy naród może się urodzić za jednym razem? A jednak Syjon, zaledwie poczuł bóle, od razu porodził swoje dzieci.” (Izaj. 66:8, BW)

 

 

14 maja 1948 roku Żydzi w Palestynie ogłosili powstanie niepodległego Państwa Izrael (hebr. מְדִינַת יִשְרָאֵל), trl. Medinat Yisra'el). Aby ten dzień zaistniał, musiało wcześniej nastąpić wiele okoliczności, które tak się złożyły, iż możliwe było proklamowanie w jednym dniu postania ‘nowego – starego państwa’. Nowego, gdyż nie było go na mapie świata przez ponad 2 tysiące lat. Starego, ponieważ starożytny Izrael to jedno z najstarszych państw świata. Taka rzecz nie zdarzyła się nigdy w historii świata. Można by to uważać za przypadek, gdyby nie fakt, iż proroctwa biblijne dawno już to zapowiadały.

 

„I uczynię z nich jeden naród w tej ziemi na górach izraelskich, i jeden król będzie panował nad nimi wszystkimi, i już nie będą dwoma narodami, i już się nie rozdzielą na dwa królestwa.” (Ezech. 37:22, BW)

 

 

Żeby odkryć jak zdumiewające jest powyższe proroctwo, trzeba zdać sobie sprawę z kilku szczegółów historycznych. 

 

Od czasu podziału starożytnego państwa izraelskiego, po śmierci Salomona (około 1000 p.n.e.), na Judę i królestwo północne Izraela, aż do jego podboju przez Asyrię i Babilon (północny Izrael ok. 719 p.n.e., Juda 586 p.n.e) – państwo było ciągle podzielone. Każde z tych królestw miało swojego władcę.

 

Natomiast po powrocie Żydów z niewoli babilońskiej, ich państwo nie odzyskało autonomii i będąc przez wieki pod okupacją kolejnych mocarstw, nie miało własnego króla.

 

W roku 139 n.e. cesarz Hadrian zmienił nazwę podbitego państwa na Syria Palestina (Syria palestyńska, czyli filistyńska), chcąc zatrzeć całkowicie pamięć o Izraelu. Prześladowani Żydzi rozproszyli się po całym świecie. 

 

Aż do VII wieku Żydzi nie mieli wstępu do Jerozolimy. Od około roku 1841 do swoich pradawnych ziem zaczęli wracać żydowscy imigranci, co ostatecznie doprowadziło do powstania współczesnego państwa Izrael.

 

Na spełnienie się zacytowanego powyżej proroctwa Żydzi musieli czekać ponad 3 tysiące lat. Współczesne państwo Izrael, to nie dwa podzielone królestwa, ale jedno państwo – co dokładnie zapowiedziało proroctwo – nawet bez podziałów na plemiona, jak było niegdyś. 

 

Istotnie dla Wszechmocnego nie ma rzeczy niemożliwych. Stało się jak powiedział:

 

„I uczynię z nich jeden naród w tej ziemi na górach izraelskich” (Ezech. 37:22a, BW*).

 

Rzecz wydaje się oczywista: państwo Izrael powstało tam gdzie było dawniej, ale wcale nie musiało tak się stać. Koncepcje utworzenia państwa Izrael zakładały różne lokalizacje, jak np. Ugandę lub USA.

 

Wiele osób ma wątpliwości, związane z następującymi kwestiami:

 

Jeżeli państwo Izrael powstało z Bożym błogosławieństwem, to dlaczego na terenie tego kraju dochodzi do walk i ciągłych potyczek z państwami arabskimi?

 

Dlaczego Izraelczycy noszą broń, a jeżeli trzeba strzelają z niej, zabijając ludzi? Jak to się ma do przykazania: ‘Nie zabijaj’?

 

Zadający takie pytania, zapominają w jaki sposób zostały dane Izraelitom tereny starożytnej ziemi Kanaan – ich ziemi obiecanej. Wszystkie tamtejsze kraje, za przyzwoleniem Bożym, zostały zdobyte mieczem, chociaż Pismo mówi:

 

„Bo nie mieczem swoim zdobyli ziemię ani ramię ich pomogło im, lecz prawica Twoja i ramię Twoje oraz światło oblicza Twego, gdyż ich sobie upodobałeś” (Ps. 44:4, BW – por. Joz. 23:3).

 

Jest tak napisane dlatego, ponieważ to Bóg sprawiał, iż walki okazywały się zwycięskie. Oczekiwał jednak od nich zdecydowanego działania (5 Moj. 20:1-4). W ten sposób Hashem uczynił Izrael swoim narzędziem do wytępienia zdegenerowanych moralnie mieszkańców Kanaanu.

 

„Innym niż one jest dział Jakuba: On jest bowiem stwórcą wszystkiego, a Izrael jest dziedzicznym Jego plemieniem, jego imię Pan Zastępów. Jesteś moim młotem, moim orężem wojennym; tobą miażdżę narody i tobą niszczę królestwa” (Jerem. 51:19-20, BW*).

 

Żaden Izraelita nie mógł założyć rąk i czekać, aż bez jego udziału zostanie mu dana obiecana ziemia. Nikt nie miał rozterek duchowych, czy ma wziąć do ręki miecz i zabijać. Dlaczego?

 

Ponieważ przykazanie ‘Nie zabijaj’ (2 Mojż. 20:13) w oryginale brzmi: ‘Nie morduj’.

 

Jaka to różnica? Morderstwo, to pozbawienie z premedytacją życia niewinnej osoby, natomiast zabicie – to uzasadniony okolicznościami akt pozbawienia kogoś życia. Przykładowo, zabicie człowieka w obronie własnej lub nieumyślne spowodowanie śmierci nie jest morderstwem. Właśnie z tej przyczyny istniały w starożytnym Izraelu miasta schronienia (4 Mojż. 35:22-28).

 

Starożytni pobożni Izraelici nosili przy sobie miecze, a dziś - z uwagi na postęp - noszą przy sobie karabiny. 

 

Skoro państwo Izrael powstało z woli Boga i zgodnie z Jego zapowiedziami. to dlaczego kraj ten ma wrogów w postaci ościennych krajów, przez co musi być w stałej gotowości bojowej?

 

Dzieje się tak z tej samej przyczyny, co w starożytności:

 

„A to są narody, które Pan pozostawił w spokoju, aby przez nie doświadczyć Izraela, tych wszystkich, którzy już nie wiedzieli o wszystkich wojnach w Kanaan, a to jedynie w tym celu, aby późniejsze pokolenia synów izraelskich nauczyły się prowadzenia wojny, więc tylko ci, którzy przedtem tego nie umieli” (Sędziów. 3:1-2, BW*).

 

Dopóki Izrael będzie miał wrogów, doputy musi uczyć się sztuki wojennej. 

 

Oto kolejne proroctwa, dotyczące ziemi Izraela (Eretz Izrael), a których spełnianie się dostrzegamy już w dzisiejszych czasach:

 

„Zasadzę na pustyni cedry, akacje, mirty i drzewa oliwne. Zaszczepię na stepie razem cyprys, wiąz i pinie” (Izaj. 41:19, BW).

 

„Zaiste, zlituje się Pan nad Syjonem, zlituje się nad wszelką jego ruiną. Na Eden zamieni jego pustynię, a jego stepy na ogród Pana. Zapanują w nim radość i wesele, pienia dziękczynne przy dźwięku muzyki” (Izaj. 51:3 BW, por. Izaj. 35:1).

 

Kiedy Mark Twain w XIX wieku odwiedził Ziemię Świętą bardzo się rozczarował. Nie widział żadnych ludzi. Opisywał tę ziemię jako rozległe pustkowie. Ziemia, którą dziś znamy jako Izrael była w rzeczywistości wielką pustynią. Zanim zaczął się XX wiek, coś zaczęło się zmieniać. Żydzi ze wszystkich stron świata zaczęli wracać do ziemi swych przodków, Ziemi Obiecanej.

 

Dzięki pracom rekultywacyjnym nieurodzajne ziemie stały się zielone i przynoszą niespotykane plony. Zasadzonych zostało m.in. 200 milionów drzew. Pustynia Negew, została w 65% zmeliorowana, użyźniona i przekształcona w kwitnący ogród.

 

 

 „I odmienię los mojego ludu izraelskiego, tak, że odbudują spustoszone miasta i osiedlą się w nich. Nasadzą winnice i będą pić ich wino, założą ogrody i będą jeść ich owoce” (Amosa 9:14, BW).

 

Współczesny Izrael to nowoczesne państwo, choć jeszcze w XIX wieku było tu pustkowie. Dziś kraj ten reprezentuje wysoki poziom gospodarczy i jest liderem w wielu dziedzinach nauki i techniki, m.in. w produkcji oprogramowania komputerowego. W 1998 amerykański tygodnik Newsweek nazwał Tel Awiw jednym z najbardziej rozwiniętych technologicznie miast świata.

 

 

Zważywszy na zaledwie 60 letnią historię istnienia Izraela, dorównanie poziomem do nowoczesnych państw jest naprawdę imponujące.

 

„I będą mówić: Ten kraj, niegdyś spustoszony, stał się podobny do ogrodu Eden; a miasta, które legły w gruzach i były spustoszone i zburzone, są teraz obwarowane i zamieszkane. I poznają narody, które wokoło nas pozostały, że Ja, Pan, odbudowałem to, co było zburzone, zasadziłem to, co było spustoszone; Ja, Pan, powiedziałem to i uczynię” (Ezech. 36:35-36, BW).

 

Nie tylko zostało wskrzeszone państwo Izrael, ale też i jego język – nieużywany przez około 1800 lat. To niezwykłe, że ten starożytny język, do tej pory używany tylko przy czytaniu Biblii oraz w celach religijnych, stał się w roku 1948 językiem urzędowym w Izraelu. Tym bardziej, iż jeszcze w XIX wieku, sami Żydzi uważali, że wprowadzenie hebrajskiego jako języka używanego w życiu codziennym jest niemożliwe, bowiem nie posiadał on wielu współczesnych terminów. Można to porównać do sytuacji, kiedy dziś chciano by posługiwać się na codzień łaciną. Jednak za sprawą Eliezera Ben Jehudy (nazywanego wowczas przez samych Żydów szaleńcem) zdołano przywrócić hebrajszczyznę.

 

Eliezer ben Jehuda** (1858-1922) mówił zawsze po hebrajsku: na ulicy z obcymi i z przyjaciółmi, a także w domu, z żoną i dziećmi. Stworzył Wielki Słownik Języka Hebrajskiego, gdzie umieścił słowa pochodzące z Biblii, a także wiele nowych słów, opracowanych przez niego, a które weszły obecnie do codziennej mowy hebrajskiej (na przykład: pociąg, gazeta, moda, biuro, lody i inne…). Szukał nauczycieli hebrajskiego w całym kraju i znalazł kilku „szaleńców”, którzy nauczali hebrajskiego w szkołach.

 

Język ten przetrwał próbę czasu, w przeciwieństwie do innych nieudanych prób wprowadzania języków z ‘niebytu’, np. Esperanto. Hebrajski jest używany od 60 lat – tworzy się w nim dzieła literackie, poezję, a także cieszy się dużym zainteresowaniem na świecie. 

 

Istnieje jeszcze jedna kwestia, która zastanawia wiele osób. Dlaczego Bóg błogosławi narodowi, który nie uznaje Jezusa za swojego Mesjasza?

 

O tym w kolejnym rozdziale.

 

---------------------------- 

 

10. Izrael a Mesjasz

11. Proces na ‘pustyni ludów’

 „Jakom żyw - mówi Wszechmocny Pan - zaiste będę królował nad wami, ręką mocną i ramieniem wyciągniętym, i wylewem zapalczywości i wyprowadzę was spośród ludów, i zgromadzę was z ziem, w których zostaliście rozproszeni, ręką mocną i ramieniem wciągniętym, i wylewem zapalczywości. I zaprowadzę was na pustynię ludów, i tam będę się procesował z wami twarzą w twarz; jak procesowałem się z waszymi ojcami na pustyni ziemi egipskiej, tak będę się z wami procesował - mówi Wszechmocny Pan. I każę wam przejść pod rózgą, i dokładnie was przeliczę. Ale wyłączę spośród was opornych i odstępców; wyprowadzę ich z ziemi, w której byli przychodniami, lecz do ziemi izraelskiej nie wejdą - i poznacie, że Ja jestem Pan.” (Ezech. 20:33-38, BW*)

Powyższy fragment wskazuje na ciekawą sytuację: Bóg mówi, iż wyprowadzi swój lud spośród narodów, ale oporni i odstępcy do ziemi izraelskiej nie wejdą. Tym miejscem pośrednim ma być ‘pustynia ludów’. Wszechmocny przywołuje tu na pamięć historię ich ojców ‘na pustyni ziemi egipskiej’.

Wiemy, że kiedy Izrael wyszedł z ziemi egipskiej, przez 40 lat wędrował przez pustynię, zanim wszedł do ziemi obiecanej. Bynajmniej nie dlatego, że nie mógł tam trafić. Przy-czyną był brak wiary, iż zdobędą tę ziemię (4 Mojż. 14:27-33). Natomiast 'procesowanie się', wspomniane w tym fragmencie, przywodzi na pamięć nieustanne łamanie praw Bożych, za co Najwyższy musiał wymierzać im sprawiedliwą karę.

Oto przykład kilku takich ‘procesów’:

1. Wytępienie uwikłanych w kult cielca – ginie 3 tysiące osób (2 Mojż. 32:28)

2. Wytracenie całego pokolenia Izraelitów od 20 roku wzwyż za brak wiary, że wejdą do ziemi obiecanej (4 Mojż. 14:29-32)

3. Bunt Koracha – śmierć minimum 250 osób (4 Mojż. 16:32-33, 35)

4. Ponowne szemranie ludu – plaga uśmiercająca 14 700 osób (4 Mojż. 17:14)

5. Sprawa Baala Peora – klęska pochłaniająca 24 tysiące osób – (4 Mojż. 25:9)

Dodajmy do tego jeszcze bezlitosne najazdy nieprzyjaciół i uprowadzenie do niewoli babilońskiej.

Pomimo tego, naród izraelski – zgodnie z obietnicą Bożą (Jerem. 46:28) – nie przestał istnieć, a Żydzi nie stracili swojej tożsamości narodowej. Przykłady te ilustrują, iż Najwyższy i tym razem – chociaż doprowadził do odrodzenia się państwa izraelskiego – nie będzie miał względu na osoby, które nadal niczego nie nauczyły się z powyższych historii.

„Bo oto każę przesiać wśród wszystkich ludów dom Izraela, jak się przesiewa w przetaku, tak że ziarnko nie upadnie na ziemię. Od miecza poginą wszyscy grzesznicy mojego ludu, którzy mówią: Nie dosięgnie nas ani nie zaskoczy nieszczęście” (Amosa 9:9-10, BW, por. Sof. 1:12).

Niezależnie od liczby osób, które ten ‘proces’ przetrwają, Izrael jako państwo z pewnością przetrwa. Chociaż będzie to ‘resztka’, ale z niej znowu odrodzi się naród.

 „Resztka nawróci się, resztka Jakuba, do Boga Mocarza. Bo, choćby twój lud, Izraelu, był tak liczny jak piasek morski, tylko resztka z niego się nawróci. Zagłada jest postanowiona zgodnie z pełnią sprawiedliwości” (Izaj. 10:21-22, BW).

Tym razem, będzie to ostateczny rozrachunek.

„Synu człowieczy, żużlem stał się dla mnie dom izraelski; wszyscy oni, to tylko brąz i cyna, żelazo i ołów w tyglu, a stali się żużlem. Dlatego mówi Wszechmocny Pan: Ponieważ wy wszyscy staliście się żużlem, oto Ja zgromadzę was w Jeruzalemie. Jak wrzuca się razem srebro i brąz, żelazo, ołów i cynę do tygla i rozpala pod nim ogień, aby je stopić, tak Ja zgromadzę was w moim gniewie i w mojej zapalczywości i wrzucę was razem, i stopię. Zgromadzę was i rozdmucham ogień swojej popędliwości przeciwko wam, abyście byli w nim stopieni. Jak topi się srebro w tyglu, tak wy będziecie w nim roztopieni i poznacie, że Ja wylałem na was swoją zapalczywość.” (Ezech. 22:18-22, BW)

Jaki będzie efekt tego wytapiania?

„Przyjmę was łaskawie jako przyjemnie woniejącą ofiarę, gdy was wyprowadzę spośród ludów i zgromadzę was z ziem, w których zostaliście rozproszeni; i dowiodę na was mojej świętości na oczach narodów. Wtedy poznacie, że Ja jestem Pan, gdy zaprowadzę was do ziemi izraelskiej, do ziemi, którą przysiągłem dać waszym ojcom. I tam przypomnicie sobie swoje postępowanie i wszystkie swoje czyny, którymi się splamiliście; i poczujecie wstręt do siebie z powodu wszystkich swoich złych czynów, które popełniliście. I poznacie, że Ja jestem Pan, gdy postąpię z wami przez wzgląd na moje imię, nie według waszego złego postępowania i według waszych przewrotnych czynów, domu izraelski - mówi Wszechmocny Pan.” (Ezech. 20:41-44, BW)

Dopiero wtedy będzie mogło nastąpić ostateczne odnowienie Przymierza z Izraelem.

O tym, w kolejnym rozdziale. 

-----------------------------------

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info

12. Odnowienie przymierza z Izraelem

„Oto idą dni - mówi Pan - że zawrę z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, które to przymierze oni zerwali, chociaż Ja byłem ich Panem - mówi Pan - lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem" (Jerem. 31:31-33, BW*).

Na czym będzie polegało to Nowe Przymierze? 

„Wtedy Ja dam im nowe serce i nowego ducha włożę do ich wnętrza; usunę z ich ciała serce kamienne i dam im serce mięsiste, aby postępowali według moich przepisów, przestrzegali moich praw i wykonywali je. Wtedy będą mi ludem, a Ja będę im Bogiem. Lecz tym, których serce idzie za ich ohydami i obrzydliwościami, włożę ich postępki na ich głowy - mówi Wszechmocny Pan” (Ezech. 11:19-21, BW).

O ile wcześniej naród izraelski posiadał, jak to określono, ‘serce kamienne’, teraz zastąpi je serce ‘mięsiste’. Jak to będzie wyglądało w praktyce?

Osoby zrodzone z Ducha Świętego, powinny wiedzieć o czym jest tu mowa. W człowieku zrodzonym z Ducha, rodzi się nowe wnętrze, następuje przemiana osobowości, zupełne przemianowanie wartości, tak iż porzuca on swoje dawne postępowanie, brzydząc się nim – i staje się całkowicie innym człowiekiem. Od tego momentu wypełnia on Prawo Boże, nie dlatego, że tak wypada, albo tak go nauczono, ale wynika to z głębi jego serca, z osobistego przekonania. Jest ono wypisane w jego wnętrzu i w jego sercu, dokładnie jak mówi zacytowany wyżej fragment z Księgi Jeremiasza. 

Kiedy to się stanie?

„(24) I zabiorę was spośród narodów, i zgromadzę was ze wszystkich ziem; i sprowadzę was do waszej ziemi, (25) i pokropię was czystą wodą, i będziecie czyści od wszystkich waszych nieczystości i od wszystkich waszych bałwanów oczyszczę was. (26) I dam wam serce nowe, i ducha nowego dam do waszego wnętrza, i usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste. (27) Mojego ducha dam do waszego wnętrza i uczynię, że będziecie postępować według moich przykazań, moich praw będziecie przestrzegać i wykonywać je. (28) I będziecie mieszkać w ziemi, którą dałem waszym ojcom; i będziecie moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem” (Ezech. 36:24-28, BW).

Werset 24 wskazuje, iż będzie to miało miejsce po sprowadzeniu Izraela do ich ziemi. I chociaż obecnie samo państwo Izrael jest państwem świeckim, a zaledwie 30% jego mieszkańców deklaruje się, jako osoby religijne**, Boże obietnice nie zawiodą. 

„I już się nie skalają swoimi bałwanami i swoimi obrzydliwościami, i żadnymi swoimi występkami. Wybawię ich z wszystkich ich odstępstw, przez które zgrzeszyli, i oczyszczę ich; i będą moim ludem, a Ja będę ich Bogiem. A sługa mój, Dawid, będzie ich królem; wszyscy oni będą mieć jednego pasterza; będą postępować według moich praw, będą przestrzegać moich przykazań i wykonywać je. I będą mieszkać w ziemi, którą dałem mojemu słudze Jakubowi, w której mieszkali ich ojcowie; będą w niej mieszkać zarówno oni, jak i ich synowie i wnuki po wszystkie czasy, a sługa mój, Dawid, będzie ich księciem na wieki. I zawrę z nimi przymierze pokoju, będzie to przymierze wieczne z nimi. Okażę im łaskę, rozmnożę ich i postawię swoją świątynię wśród nich na wieki. I będę wśród nich mieszkał; będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I poznają narody, że Ja jestem Pan, który uświęcam Izraela, gdy moja świątynia będzie wśród nich na wieki." (Ezech. 37:23-28, BW)

Aspektu pobożności nie można upraszczać, wrzucając 'do jednego worka' – jako niewierzących – osoby, które jeszcze nie uwierzyły w Jezusa jako Zbawiciela.

Wystarczy przypomnieć sobie historię żydowskiego faryzeusza Saula z Tarsu (późniejszego Apostoła Pawła), który będąc zaciekłym prześladowcą wyznawców Jezusa, stał się Jego gorliwym sługą (Dzieje 22:3-4).

Są w Izraelu (i nie tylko) religijne osoby, wyznające judaizm, których serca są bardzo szczere i oddane Bogu. Apostoł Paweł określa je w taki sposób: „posiadają zapał Boży, ale nie mają dość rozeznania” (Rzym. 10:2, BW-P), ponieważ nie zdają sobie jeszcze sprawy, iż: „celem Prawa jest Chrystus [dający] usprawiedliwienie każdemu, kto wierzy” (Rzym. 10:4, BW-P). Bóg docenia jednak ich płynące z serca pobudki: „Bliski jest Pan wszystkim, którzy go wzywają, wszystkim, którzy go wzywają szczerze” (Ps. 145:18, BW). 

Żaden chrześcijanin nie powinien wynosić się nad takie osoby sądząc, że jest w lepszej od nich sytuacji, bo zna Zbawiciela, gdyż żadną miarą nie jest to jego zasługa. To Bóg bada serca ludzi i ich powołuje. W stosownym czasie Bóg objawi Mesjasza szczerym i bogobojnym Żydom. 

Cenną wskazówkę zawiera poniższy fragment:

Podmiot liryczny tego Psalmu można utożsamić z Jezusem (patrz werset 10, 22). Mówi On, że stał się obcy swoim braciom (wiedząc, że Żydzi go odrzucą) ale prosi Najwyższego, aby przez Niego nie okryli się hańbą ci, którzy oczekują Boga Izraela i którzy Go szukają. 

„W owych dniach i w owym czasie - mówi Pan, przyjdą synowie izraelscy wraz z synami judzkimi, pójdą z płaczem i będą szukać Pana, swojego Boga. Będą się pytać o Syjon, ku niemu zwrócą swoje spojrzenie: Chodźcie, a przyłączmy się do Pana w przymierzu wiecznym, które nie będzie zapomniane!” (Jerem. 50:4-5, BW).

Czy Bóg da się im znaleźć?

„Izraelu, oczekuj Pana, Gdyż u Pana jest łaska i odkupienie u Niego obfite! On sam odkupi Izraela od wszystkich win jego” (Ps. 130:7-8, BW).

Czy odmieni ich los?

„I dam im jedno serce, i wskażę jedną drogę, aby się mnie bali po wszystkie dni dla dobra ich samych i ich dzieci po nich. I zawrę z nimi wieczne przymierze, że się od nich nie odwrócę i nie przestanę im dobrze czynić; a w ich serce włożę bojaźń przede mną, aby ode mnie nie odstąpili. I będę się radował z nich, i dobrze im czynił; na stałe osadzę ich w tej ziemi, z całego serca i z całej duszy. Gdyż tak mówi Pan: Jak sprowadziłem na ten lud całe to wielkie nieszczęście, tak sprowadzę na nich wszelkie dobro, które im zapowiadam” (Jerem. 32:39-42, BW).

O tym jakie błogosławieństwa Bóg przepowiedział Izraelowi, w jednym z dalszych rozdziałów. 

-----------------

* wytłuszczenia w tekstach biblijnych - autor opracowania

** Social Survey 2006 – ultraortodoksyjni – 7%, religijni – 10%, tradycjonalnie religijni – 14% [ogólna liczba Żydów identyfikujących siebie jako religijni – 31%] źródło: http://www1.cbs.gov.il/reader/newhodaot/hodaa_template.html?hodaa=200719104 [19]

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info

13. Nieodwołalne dary i powołanie Boże

„Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże" (Rzym. 11:29, BW*).

Te słowa napisał Apostoł Paweł w odniesieniu do Izraela, wcześniej zaznaczając: „co do wybrania, są umiłowanymi ze względu na praojców” (w. 28).

„Pamięta wiecznie o przymierzu swoim, o słowie, które dał tysiącznym pokoleniom,  o przymierzu, które zawarł z Abrahamem, i o przysiędze swej dla Izaaka. Ustanowił je dla Jakuba jako prawo, dla Izraela jako przymierze wieczne, mówiąc: tobie dam ziemię Kanaan, w dziedziczne wasze posiadanie.” (Ps. 105:8-11, BW*)

„Wspomnij na Abrahama, Izaaka i Izraela, sługi twoje, którym poprzysiągłeś na siebie samego, mówiąc do nich: Rozmnożę potomstwo wasze jak gwiazdy niebieskie i całą tę ziemię, o której mówiłem, dam potomstwu waszemu i posiądą ją na wieki.” (Wyj.32:13, BW)

O ziemi obiecanej powiedziano, iż będzie dana potomstwu Abrahama na wieki. Czy ktoś może przeszkodzić Wszechmocnemu w realizacji Jego zamierzenia? – Jego dary są nieodwołalne.

„Tak mówi Pan, który ustanowił słońce, by świeciło w dzień, który wyznaczył księżyc i gwiazdy, by świeciły w nocy, który wzburza morze tak, że szumią jego fale, Pan Zastępów jego imię: Jeżeli by te prawa miały się zachwiać przede mną - mówi Pan - to i ród Izraela przestałby być ludem przede mną przez wszystkie dni.” (Jerem. 31:35-36 BW, por. Jerem. 33:20-21, 25-26)

O obietnicy, iż Bóg nie odrzuci na wieki raz wybranego ludu, byli przekonani królowie, prorocy i cały Izrael:

„I ustanowiłeś sobie swój lud izraelski jako swój lud na wieki, a Ty, Panie, jesteś ich Bogiem” (2 Sam. 7:24, BW) – powiedział król Dawid.

„Albowiem Pan nie odrzuca na wieki: Gdy zasmuca, znowu się lituje według obfitości swojej łaski” (Treny 3:31-32 BW, por. w.22) – wierzył prorok Jeremiasz.

„Jak Jeruzalem otaczają góry, Tak Pan otacza lud swój teraz i na wieki” (Ps. 125:2, BW) – śpiewano w Izraelu podczas pielgrzymek.

„Izraelu! Oczekuj Pana Teraz i na wieki!” (Ps. 131:3, BW)

Czy Bóg zadrwiłby sobie tak okrutnie z Izraela, każąc mu czekać wieki, a odrzuciłby go?

Oczywiście, że nie, gdyż Bóg mówi:

„(…) Nawróć się żono odstępna, Izraelu - mówi Pan - nie spojrzę na was surowo, gdyż Ja jestem dobrotliwy - mówi Pan - a nie chowam gniewu na wieki!” (Jerem. 3:12, BW*, por. Mich. 7:18-20).

„Izrael zaś przez Pana będzie ocalony, ocalony będzie na zawsze. A wy nie będziecie ani zawstydzeni, ani poniżeni przez wszystkie pokolenia i pokolenia” (Izaj. 45:17, BW-P).

„Nie mówiłem w ukryciu ani w jakimś ciemnym zakątku ziemi, nie powiedziałem do potomstwa Jakuba: Szukajcie mnie daremnie! Ja jestem Pan, który mówię prawdę, zwiastuję, co słuszne. Zbierzcie się i przyjdźcie, przystąpcie ra-zem, wy, ocaleni z narodów! (…)” (Izaj. 45:19-20, BW*).

Kwestię zbawienia Izraela można przyłożyć do kwestii zbawienia ludzkości. Pomimo, iż Adam i Ewa zgrzeszyli (jako doskonali ludzie), Bóg nie odrzucił ludzkości z tego powodu. Chociaż jako niedoskonały rodzaj, z piętnem grzechu zasługujemy na śmierć i wieczne potępienie, Bóg okazał się bardzo miłosierny. Oddał swojego własnego Syna, jako Odkupiciela naszych grzechów! Postąpił tak łaskawie, chociaż mógł potępić cały rodzaj ludzki, skazać go na zagładę i stworzyć sobie nowy rodzaj. Nie zrobił tak. Dlatego Jego pełne miłości postępowanie uczy nas, że tak nie uczyni też swojemu narodowi, który wybrał, choć ten zgrzeszył padając ofiarą swojej niedoskonałości i ludzkich słabości. 

Gdyby Stwórca tak łatwo odrzucałby grzeszników, to jaką szansę miałby każdy z nas, potykając się i upadając niejednokrotnie na swojej drodze życia?

Jeżeli Bóg tak łatwo wycofywałby się ze złożonych Izraelowi obietnic, to jaką pewność możemy mieć jako chrześcijanie, że Bóg nas nie odrzuci? 

„Lecz ty, Izraelu, mój sługo, Jakubie, którego wybrałem, potomstwo Abrahama, mojego przyjaciela. Ty, którego pochwyciłem na krańcach ziemi i z najdalszych zakątków powołałem, mówiąc do ciebie: Sługą moim jesteś, wybrałem cię, a nie wzgardziłem tobą: Nie bój się, bom Ja z tobą, nie lękaj się, bom Ja Bogiem twoim! Wzmocnię cię, a dam ci pomoc, podeprę cię prawicą sprawiedliwości swojej. Oto zawstydzą się i będą pohańbieni wszyscy, którzy pienią się na ciebie, będą unicestwieni i zginą ci, którzy się z tobą spierają ” (Izaj. 45:8-10, BW). 

Okazuje się, że zbawienie całej ludzkości jest ściśle powiąza-ne z przywróceniem Bożej łaski Izraelowi. O tym w dalszych rozdziałach.

---------------------------

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info

14. „Proście o pokój dla Jeruzalemu! Niech żyją w spokoju ci, którzy cię miłują!”

„Proście o pokój dla Jeruzalemu!
Niech żyją w spokoju ci, którzy cię miłują!”
(Ps. 122:6, BW)

Dlaczego mamy prosić o pokój dla Jeruzalemu?

 

Druga część tego wersetu w przekładzie Biblii Gdańskiej brzmi:

 

„Niech się szczęści tym, którzy cię miłują.”

 

natomiast przekład Biblii Warszawsko-Praskiej pisze:

 

„Kto ciebie kocha, niech w tobie szuka schronienia.”

 

W tym kontekście kryją się słowa, które obiecują pokój tym, którzy miłują to miasto. 

 

 

Czym różni się ono od wszystkich innych i dlaczego trzeba je kochać?

 

„Pan powiedział do Dawida i do Salomona, jego syna tak: W tej świątyni i w Jeruzalemie, które wybrałem spośród wszystkich plemion Izraela, umieszczę moje imię na wieki” (2 Król. 21:7b, BW*).

 

 

Od czasów, kiedy została tam zbudowana przez Salomona Świątynia Boża, było to miejsce pielgrzymek wszystkich Żydów z całego ówczesnego świata (i nie tylko – przykład królowej Saby - 2 Kron. 9:3-4). Tylko tam można było składać ofiary Bogu. Również w tym miejscu Najwyższy miał szczególnie wysłuchiwać modlitw: 

 

„I będą moje oczy otwarte, i moje uszy uważne na modlitwę w tym miejscu zanoszoną. Bo oto wybrałem i poświęciłem tę świątynię, aby tam było moje imię na wieki, i moje oczy, i moje serce tam będą skierowane po wszystkie dni” (2 Kron. 7:15-16, BW*) - powiedział Bóg. 

 

Zaprawdę zadziwia niezwykłość tego miejsca, gdyż modlitwy miały być wysłuchane nawet wtedy kiedy:

 

„(…) będą się modlić do ciebie zwróceni w stronę swojej ziemi, którą dałeś ich ojcom, i w stronę miasta, które wybrałeś, i w stronę przybytku, który zbudowałem dla imienia Twojego, Ty racz wysłuchać w niebie, w miejscu, gdzie mieszkasz, ich modlitwy i błagania i uznać ich prawo, i odpuścić twojemu ludowi to, czym zgrzeszyli przeciwko tobie, i wszystkie wykroczenia, którymi zawinili przeciwko tobie, i wzbudzić litość nad nimi u tych, którzy ich uprowadzili, aby się nad nimi zlitowali”(1 Król. 8:48b-50).

 

Bogobojni Żydzi właśnie od wieków modlili się kierując swoje oblicza właśnie w tym kierunku, gdziekolwiek na świecie znajdowali się w rozproszeniu. Tak też czynił prorok Daniel na wygnaniu w Babilonii (Dan. 6:11) - nawet wtedy gdy Świątynia była już zburzona! O tym, że zanoszone modlitwy zostały wysłuchane niech świadczy fakt odbudowy Jeruzalem oraz Świątyni po powrocie z niewoli babilońskiej, o co modlił się Daniel (Dan. 9:17-19). 

 

 

Dlatego i dziś wiele osób uznaje niezmienność tej zasady modląc się w miejscu, gdzie stała zburzona ponownie Świątynia (pozostała z niej tylko zachodnia ściana, tzw. Kotel). 

 

Zwolennicy teologii zastąpienia twierdzą jednak, iż od czasu kiedy Bóg zburzył swoją Świątynię i rzekomo odrzucił swój naród, to miasto przestało być wybranym miejscem w oczach Boga.

 

Co sam Bóg mówi na ten temat?

 

„Albowiem Pan wybrał Syjon i chciał go na swoje mieszkanie. Tu miejsce odpocznienia mego na wieki; tu zamieszkam, bo upodobałem je sobie” (Ps. 132:13-14, BW).

 

Z tego wersetu wynika, iż Najwyższy wybrał sobie Syjon [1] na wieki, czyli na zawsze.

 

„Na twoich murach, Jeruzalem, postawiłem stróżów: przez cały dzień i przez całą noc, nigdy nie umilkną. Wy, którzy wyznajecie Pana, nie milczcie! I nie dajcie mu spokoju, dopóki nie odbuduje Jeruzalemu i dopóki nie uczyni go sławnym na ziemi!” (Izaj. 62:6-7, BW*, por. Izaj. 49:14-16).

 

Tak więc dla wyznawców Najwyższego Boga losy tego miasta nie powinny być obojętne.

 

Na czym będzie polegała ‘sławność’ Jeruzalemu?

 

„Pan zagrzmi z Syjonu i wyda swój donośny głos z Jeruzalemu, tak że zadrżą niebiosa i ziemia. Lecz dla swojego ludu Pan jest ucieczką i twierdzą dla synów Izraela. I poznacie, że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem, który mieszkam na Syjonie, świętej mojej górze. Wówczas Jeruzalem będzie święte, a obcy już nie będą przez nie przechodzili” (Joela 3:21-22, BW*). 

 

Kontekst tej wypowiedzi pochodzi z fragmentu, który mówi o czasach ostatecznych i zbliżającym się Sądzie Bożym (Joela 3:18-20). Wynika z niej, iż wszyscy mają dowiedzieć się, iż Bóg mieszka na Syjonie. 

„Tak mówi Pan Zastępów: Żywię żarliwą miłość do Syjonu, zapłonąłem wielką o niego zazdrością. Tak mówi Pan: Wrócę na Syjon i zamieszkam w Jeruzalemie. Jeruzalem znów będzie nazwane grodem wiernym, a góra Pana Zastępów górą świętą” (Zach. 8:2-3. BW*, por. Zach. 1:14). 

 

„W owym czasie będą nazywać Jeruzalem tronem Pana i tam w Jeruzalemie zgromadzą się wszystkie narody w imieniu Pana i już nie będą postępować według uporu swojego złego serca” (Jerem. 3:17, BW).

 

„I stanie się w dniach ostatecznych, że góra ze świątynią Pana będzie stać mocno jako najwyższa z gór i będzie wyniesiona ponad pagórki, a tłumnie będą do niej zdążać wszystkie narody. I pójdzie wiele ludów, mówiąc: Pójdźmy w pielgrzymce na górę Pana, do świątyni Boga Jakuba, i będzie nas uczył dróg swoich, abyśmy mogli chodzić jego ścieżkami, gdyż z Syjonu wyjdzie zakon, a słowo Pana z Jeruzalemu. Wtedy rozsądzać będzie narody i rozstrzygać sprawy wielu ludów. I przekują swoje miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Żaden naród nie podniesie miecza przeciwko drugiemu narodowi i nie będą się już uczyć sztuki wojennej” (Izaj. 2:2-3, BW*).

 

Powyższy opis odniesiono do czasów ostatecznych, a ponieważ żyjemy obecnie w owych czasach, wkrótce można spodziewać się wypełnienia tych słów. Wynika z nich kilka ważnych informacji:

 

1. W Jeruzalem będzie Świątynia.

 

2. Będą do niej pielgrzymowały narody, aby być pouczane o drogach Bożych.

 

3. Słowo Boże wyjdzie z Jeruzalem.

 

4. Ostatecznie narody przestaną przeciwko sobie walczyć. 

 

 

W Izraelu trwają przygotowania do odbudowy Świątyni, powołano w tym celu Instytut Świątynny [20]. Są już plany nowej Świątyni, odtworzono elementy jej wyposażenia oraz akcesoria świątynne.

 

Złota Menora

 

Obecnie coraz więcej osób z różnych państw świata przyłącza się do obchodów biblijnych świąt, które celebruje się uroczyście w Jeruzalem. Zapraszam do odwiedzenia strony internetowej:

http://www.icej.org/articles/_feast_highlights [21]

na której znajduje się relacja z obchodów Święta Namiotów 2008, w którym wzięło udział około 8 tys. chrześcijan z ponad 100 krajów świata. 

Oto link z zaproszeniem na Swieto Namiotow 2010: www.icej.org/articles/feast_of_tabernacles [22]

 

To są zwiastuny tego, co nastanie w przyszłości. 

 

„A Jeruzalem będzie mi radością, chwałą i ozdobą u wszystkich narodów ziemi. A gdy one usłyszą o wszelkim dobru, które im wyświadczam, ulękną się i zadrżą z powodu wszelkiego dobra i wszelkiego dobrobytu, które Ja im przygotowuję” (Jerem. 33:9, BW). 

 

Bóg i jego słudzy niezmiennie kochają Jeruzalem i zależy im na jego szczęściu.

 

„Ze względu na Syjon nie będę milczał i ze względu na Jeruzalem nie spocznę, dopóki nie wzejdzie jak jasność jego sprawiedliwość i nie zapłonie jego zbawienie jak pochodnia” (Izaj. 62:1, BW).

 

„Ty powstaniesz, zmiłujesz się nad Syjonem, Bo czas zlitować się nad nim, gdyż nadeszła właściwa pora. Słudzy twoi bowiem kochają jego kamienie i żalą się nad jego ruiną. Narody bać się będą imienia Pana, a królowie ziemscy chwały twojej. Gdy Pan odbuduje Syjon, ukaże się w chwale swojej” (Ps. 102:14-17, BW*).

 

Okazuje się, że nasze zbawienie i szczęście może zależeć od losów Jeruzalemu:

 

„Radujcie się z Jeruzalemem i cieszcie się z nim wszyscy, którzy je miłujecie! Wykrzykujcie radośnie z nim wszyscy, którzy jesteście po nim w żałobie, abyście ssali do syta pierś jego pociechy, abyście napili się i pokrzepili potęgą jego chwały” (Izaj. 66:10, BW*). 

 

„Niech ci błogosławi Pan z Syjonu, abyś oglądał szczęście Jeruzalemu po wszystkie dni życia twego!” (Ps. 128:5, BW).

 

Więcej na ten temat w kolejnych rozdziałach. 

 

--------------

15. „W owym dniu uczynię z Jeruzalemu ciężki kamień dla wszystkich ludów (...) gdy zbiorą się przeciwko niemu wszystkie narody ziemi”

„Oto Ja uczynię z Jeruzalemu puchar taczania się dla wszystkich ludów wokoło. Niedola dotknie także Judę przy oblężeniu Jeruzalemu. W owym dniu uczynię z Jeruzalemu ciężki kamień dla wszystkich ludów. Każdy, kto go będzie podnosił, ciężko się zrani, gdy zbiorą się przeciwko niemu wszystkie narody ziemi” (Zach. 12:2-3, BW).

Symptomy tego przyszłego wydarzenia są już widoczne w dzisiejszych czasach. Pomimo tego, iż Izrael jest niewielkim państwem, to właśnie tam skupiona jest uwaga całego świata polityki, łącznie z ONZ, z uwagi na ciągnący się już od ponad 60 lat tzw. ”konflikt bliskowschodni”.

Przyczyną tego konfliktu jest niechęć państw arabskich do nowo powstałego państwa Izrael i życzenie aby znikło ono z mapy świata. Z przerażeniem można obserwować poczynania Iranu, który jest w trakcie prac nad bronią nuklearną, a przewiduje ich zakończenie za około 3 lata, czyli w 2011.

Cały świat obawia się, iż następna wojna światowa może wybuchnąć właśnie z powodu tego ledwie widocznego na mapie świata państwa i Jeruzalem. 

„I zbiorę wszystkie narody do walki z Jeruzalemem. Miasto będzie zajęte, domy splądrowane, kobiety zhańbione. Połowa miasta pójdzie w niewolę, lecz resztka ludności nie będzie usunięta z miasta. Potem wyruszy Pan i będzie walczył z tymi narodami, jak zwykł walczyć w dniu bitwy. Jego nogi staną w owym dniu na Górze Oliwnej, która leży naprzeciwko Jeruzalemu od wschodu, tak że Góra Oliwna rozpadnie się w środku na wschód i na zachód, tworząc wielką dolinę. Połowa góry cofnie się na północ, a druga połowa na południe. Wtedy będziecie uciekać do tej doliny między moimi górami, gdyż ta dolina będzie sięgała aż do Azel; a będziecie uciekać tak, jak uciekaliście przed trzęsieniem w czasach Uzjasza, króla judzkiego. Potem przyjdzie Pan, mój Bóg, a z nim wszyscy święci” (Zach. 14:2-5, BW*).

Niektórzy sceptycy uważają, iż nie może tu być mowa o literalnej walce, bowiem nie możliwe jest fizyczne zgromadzenie się na jednym miejscu „wszystkich narodów”. Trzeba jednak pamiętać, iż w starciach militarnych w dane miejsce wysyłane są tylko oddziały wojskowe sprzymierzonych państw i to niekoniecznie wszystkie. Mówiąc, że jakieś państwa walczą przeciwko sobie, nie mamy przecież na myśli, że biorą w tym udział wszyscy obywatele tychże państw.  

Walka przeciw Jeruzalem okaże się walką przeciwko samemu Bogu. 

„Bo oto w owych dniach i w owym czasie, gdy odmienię los Judy i Jeruzalemu, zgromadzę wszystkie narody i sprowadzę je do Doliny Józafata, i tam się z nimi rozprawię z powodu mojego ludu i mojego dziedzictwa, Izraela, ponieważ rozproszyli je między ludy pogańskie i podzielili mój kraj” (Joela 3:6-7, BW*).

„Obwołajcie to wśród narodów! Ogłoście świętą wojnę! Powołajcie pod broń bohaterów, niech przyjdą i wyruszą wszyscy wojownicy! Przekujcie swoje lemiesze na miecze, a swoje sierpy na oszczepy! Kto słaby, niech mówi: Jestem bohaterem! Przychodźcie śpiesznie, wy, wszystkie okoliczne narody! Zbierzcie się! Panie, sprowadź tam swoich bohaterów! Niech poruszą się ludy i przyjdą do Doliny Józafata, bo tam zasiądę, aby sądzić wszystkie okoliczne narody. Zapuśćcie sierp, gdyż nadeszło żniwo! Przyjdźcie, zstąpcie, bo pełna jest prasa; pełne są kadzie, gdyż złość ich jest wielka! Tłumy i tłumy zebrane w Dolinie Sądu, bo bliski jest dzień Pana w Dolinie Sądu. Słońce i księżyc będą zaćmione, a gwiazdy stracą swój blask.” (Ks. Joela 3:14-20, BW*)

Wnikliwych czytelników zachęcam do przeanalizowania całej księgi Joela i porównania jej z Księgą Zachariasza (rozdziały 12-14).

Dolina Jozafata (Jehoszafata) - (hebr: - עמק יהושפט - Emek Yehoshafat, dosł. dolina gdzie Bóg będzie sądził) zgodnie z tradycją identyfikowana jest z Doliną Cedronu, która ciągnie się wzdłuż wschodnich murów Starego Miasta Jeruzalem oddzielając Wzgórze Świątynne od Góry Oliwnej, a następnie zmierza na wschód przez Pustynię Judzką ku Morzu Martwemu.

Z powyższych opisów wynika, iż będzie to konflikt ogólnoświatowy, w który tym razem zaingeruje Bóg. 

„Gdyż tak rzekł Pan do mnie: Jak warczy nad swoim łupem lew czy szczenię lwa, gdy zwołują przeciwko niemu całą gromadę pasterzy - lecz on nie boi się ich krzyku ani nie kuli się przed ich wrzaskiem, tak zstąpi Pan Zastępów, aby walczyć o górę Syjon i o jego wzgórze. Obroni Pan Zastępów Jeruzalem, tak jak ptaki latające nad gniazdem, ochroni i wyratuje, zachowa i wybawi” (Izaj. 31:4-5, BW*).

„W owym dniu - mówi Pan - dotknę trwogą wszystkie rumaki, a ich jeźdźców obłędem, lecz nad domem Judy będę miał oczy otwarte, a ślepotą dotknę wszystkie rumaki ludów. (5)Potem książęta Judy będą mówić w swoim sercu: Mieszkańcy Jeruzalemu mają swoją moc w Panu Zastępów, w swoim Bogu. (6) W owym dniu uczynię z książąt Judy jakby garnek z ogniem wśród drwa i jakby żagiew płonącą w słomie, i będą pożerać z prawej i z lewej strony wszystkie ludy wokoło; lecz Jeruzalem pozostanie nadal na swoim miejscu” (Zach. 12:4-6, BW).

Niektórym trudno sobie wyobrazić, że Bóg przeprowadzi sąd nad światem z powodu Izraela, jednak harmonijne ze sobą fragmenty z całego Pisma Świętego nie pozostawiają co do tego żadnych wątpliwości. 

„Niech się zawstydzą i cofną wszyscy, Którzy nienawidzą Syjonu! Niech będą jak trawa na dachach, Która usycha, nim zakwitnie” (Ps. 129:5-6, BW).

Ponieważ wynik tej wojny jest z góry przesądzony, warto zastanowić się, po czyjej stronie staniemy – bo miejsca neutralnego nie będzie. 

„W owym dniu będę dążył do tego, aby zniszczyć wszystkie narody, które wyruszyły przeciwko Jeruzalemowi.” (Zach. 12:9, BW)

Wiele osób ma niejasno określone poglądy na temat Sądu Bożego, widząc jak przez mgłę oczami wyobraźni Boga zstępującego z niebios i wytracającego wszystkich bezbożnych, grzesznych ludzi. W kontekście całej Biblii okazuje się jed-nak, że Sąd Boży będzie miał o wiele głębszy wymiar i bardziej realną scenerię niż może się wydawać. Najwyższy osądzi wszystkie ludy, odpowiedzialne za rozproszenie Jego wybranego ludu oraz za jego prześladowanie. Wszechmocny określił to w taki sposób:

„Natomiast porywa mnie wielki gniew na narody pewne siebie, które wtedy, gdy się trochę gniewałem, przyczyniły się do nieszczęścia.” (Zach. 1:15, BW*)

Owszem, Bóg zesłał na Izrael słuszną karę, za jego odstępstwo i grzeszne postępowanie, jednak narody wśród których ich rozproszył, niepotrzebnie ‘dolewały oliwy do ognia’, przy-sparzając temu ludowi ogromnych cierpień – mordując, prześladując, poniewierając go i poniżając. To Bóg jest Sędzią swojego narodu, a my nie mamy prawa ze swojej strony pomnażać bólu tego i tak umęczonego ludu. 

Dlatego Jeszua (Jezus) przepowiedział, iż kryterium Sądu będzie m.in. to, w jaki sposób odnosiliśmy się do Jego brac i(Mat. 25:40). 

Kwestię jak bardzo nasze ocalenie i zbawienie jest powiąza-ne z losem i przyszłością Izraela porusza kolejny rozdział. 

* wytłuszczenia w tekstach biblijnych - autor opracowania

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info

16. „Oto Ja w owym czasie położę kres wszystkim twoim ciemiężycielom”

„Oto Ja w owym czasie położę kres wszystkim twoim ciemiężycielom. Wspomogę to, co kuleje, zbiorę to, co rozproszone, obdarzę ich chwałą i sławą w każdym kraju, gdzie doznali hańby” (Sof. 3:19, BW*).

„Gdyż Ja jestem z tobą - mówi Pan - aby cię wybawić. Albowiem wygubię wszystkie narody, między którymi cię rozproszyłem, lecz ciebie nie wygubię” (Jerem. 30:11a, BW* por. Jerem. 46:28).

W ostatecznym rozrachunku zostaną ukarane państwa, które pomnożyły cierpienia Izraela, a sytuacja wręcz odwróci się:

„Włoży zaś Pan, Bóg twój, wszystkie te przekleństwa na twoich nieprzyjaciół i na tych, którzy cię nienawidzili i prześladowali. Ty zaś nawrócisz się i będziesz słuchał głosu Pana, i spełniał wszystkie jego przykazania, które ja ci dziś nadaję” (5 Moj. 30:7-8, BW*).

O jakich przekleństwach tu mowa? O tych wszystkich które stały się wcześniej udziałem Izraelitów, jako zapowiedziana kara za złamanie Przymierza (5 Mojż. 28:15-69, 3 Mojż. 26:14-43).

„Twoim gnębicielom każę jeść ich własne ciało, a swoją krwią jak moszczem się upiją. I pozna każdy człowiek, że Ja, Pan, Mocarz Jakubowy, jestem twoim Zbawcą i Odkupicielem” (Izaj. 49:26, BW).

Niektórym może się wydawać, że są to przenośnie, albo jakaś symbolika. Jednak, tak jak historia pokazała, że wszystkie te przekleństwa, które Bóg zapowiadał Izraelowi za odstąpienie od Przymierza, spełniły się na nim dosłownie, tak można się spodziewać, że i w przypadku powyższych zapowiedzi Bóg nie żartuje.  

„W owym dniu będę dążył do tego, aby zniszczyć wszystkie narody, które wyruszyły przeciwko Jeruzalemowi. Lecz na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalemu wyleję ducha łaski i błagania. Wtedy spojrzą na mnie, na tego, którego przebodli, i będą go opłakiwać, jak opłakuje się jedynaka, i będą gorzko biadać nad nim, jak gorzko biadają nad pierworodnym” (Zach. 12:9-10, BW).

„Upadną trony królestw i zniszczę moc królestw pogańskich: obalę rydwany i jeźdźców, tak że padną rumaki i ich jeźdźcy, jeden od miecza drugiego” (Agg. 2:22, BW).

„I ludy będą spalone na wapno, ścięte jak ściernie, które spłoną w ogniu” (Izaj. 33:12-14, BW).

Opisany w 14 rozdziale Księgi Zachariasza ostateczny rozrachunek Boga z przeciwnymi Izraelowi państwami w dolinie Jozafata (Jehoszafata), nie będzie bynajmniej oznaczał końca świata, będzie to jednak punkt zwrotny w dziejach ludzkości, o czym szerzej w kolejnych rozdziałach.

„I będzie Pan królem całej ziemi. W owym dniu Pan będzie jedyny i jedyne będzie jego imię” (Zach. 14:9, BW).

„A taka będzie plaga, jaką Pan dotknie wszystkie ludy, które wystąpiły zbrojnie przeciwko Jeruzalemowi: ciało każdego, kto stoi jeszcze na nogach, będzie gnić, jego oczy będą gnić w oczodołach, a język zgnije w jego ustach. W owym dniu padnie na nich za sprawą Pana wielka trwoga, tak że jeden chwyci drugiego za rękę, a inny podniesie rękę przeciwko ręce drugiego. Nawet Juda będzie walczył w Jeruzalemie. I zostanie zebrane mienie wszystkich narodów wokoło, złoto i srebro oraz szaty w wielkiej ilości. I taka sama plaga jak tamta dotknie konie, muły, wielbłądy i osły, i wszelkie bydło, które będzie w tych obozach. Wszyscy pozostali ze wszystkich narodów, które wystąpiły zbrojnie przeciwko Jeruzalemowi, będą corocznie pielgrzymowali, aby oddać pokłon królowi, Panu Zastępów, i obchodzić Święto Szałasów. Dla tych zaś, którzy spośród rodów ziemi nie będą pielgrzymowali do Jeruzalemu, aby oddać hołd Królowi, Panu Zastępów, nie będzie deszczu” (Zach. 14:12-17, BW).

Żeby zrozumieć, dlaczego Bóg zapowiada takie srogie kary dla tych narodów, wystarczy przeanalizować smutną historię narodu żydowskiego. Odwieczne prześladowania, bezlitosne pogromy, z punktem kulminacyjnym w postaci Holokaustu, a obecnie plany unicestwienia Izraela – to wierzchołek góry lodowej. Pod nią kryją się głęboko zakorzenione przez wrogów Izraela uprzedzenia do tego narodu – antysemityzm w różnych formach. 

Słuszność gniewu Bożego wobec przeciwników i prze-śladowców Izraela można odnaleźć w słowach Zachariasza, które także odsłaniają specyficzną rolę Mesjasza:

„Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i dokonał jego odkupienia, i wzbudził nam mocarnego Zbawiciela w domu Dawida, sługi swego, jak od wieków zapowiedział przez usta świętych proroków swoich, wybawienie od wrogów naszych i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą,  litując się nad ojcami naszymi, pomny na święte przymierze swoje i na przysięgę, którą złożył Abrahamowi, ojcu naszemu, że pozwoli nam, wybawionym z ręki wrogów bez bojaźni służyć mu w świątobliwości i sprawiedliwości przed nim po wszystkie dni nasze.”  (Łuk. 1:68-75, BW*)

Zastanówmy się jednak nad następującą kwestią:

Czy Wszechmocny zamierza karać całe narody, nie mając względu na pojedyncze osoby? Przecież one, wcale nie muszą zgadzać się z polityką swojego państwa, które na przykład propaguje antysemityzm, lub jest uczestnikiem koalicji przeciwnej Izraelowi, bądź w inny sposób ‘przysłużyło’ się tępieniu Żydów. 

Bóg kieruje do nich takie słowa:

„Szukajcie Pana, wszyscy pokorni ziemi, którzy wypełniacie Jego prawo! Szukajcie sprawiedliwości, szukajcie pokory, może się ukryjecie w dniu gniewu Pana.” (Sof. 2:3, BW)

Więcej na ten temat w kolejnym rozdziale.

--------------------------

* wytłuszczenia w tekstach biblijnych - autor opracowania

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info 

17. „Gdyż górze Syjon i w Jeruzalemie będzie wybawienie (...)"

 „Słońce przemieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim przyjdzie ów wielki, straszny dzień Pana. Wszakże każdy, kto będzie wzywał imienia Pana, będzie wybawiony; gdyż na górze Syjon i w Jeruzalemie będzie wybawienie - jak rzekł Pan - a wśród pozostałych przy życiu będą ci, których powoła Pan” (Joela 3:4-5, BW*).

Zazwyczaj cytuje się tylko słowa:

„Każdy, kto będzie wzywał imienia Pana, będzie wybawiony”.

Jak widać z kontekstu całego wersetu, nie jest to jedyny warunek zbawienia, bowiem dalej jest napisane: „gdyż na górze Syjon i w Jeruzalemie będzie wybawienie”.

Co to oznacza z praktyce? Czy jest to przenośnia, czy też rzeczywiście trzeba udać się do Jeruzalem, aby zostać ocalonym?

„I rzekł do niego: Pobiegnij i powiedz owemu młodzieńcowi tak: Miastem otwartym będzie Jeruzalem, bo mnóstwo w nim ludzi i bydła! I Ja - mówi Pan - będę jego murem ognistym wokoło i będę chwałą pośród niego! Biada, biada! Uciekajcie z Kraju Północy - mówi Pan, gdyż rozproszyłem was na cztery strony świata - mówi Pan. Biada! Chrońcie się na Syjonie, którzy jeszcze mieszkacie u córki babilońskiej, gdyż tak mówi Pan Zastępów, którego chwała mnie posłała, o narodach, które was złupiły, że kto was dotyka, dotyka źrenicy mojego oka. Oto ja podniosę rękę przeciwko nim i staną się łupem własnych niewolników, i poznacie, że posłał mnie Pan Zastępów. Wykrzykuj z radości i wesel się, córko syjońska, bo oto Ja przyjdę i zamieszkam pośród ciebie - mówi Pan. W owym dniu przyłączy się do Pana wiele narodów i będą moim ludem, i zamieszkają wśród ciebie, i poznasz, że Pan Zastępów posłał mnie do ciebie” (Zach. 2:8-15, BW*).

„Tak mówi Wszechmocny, Pan, który zgromadza rozproszonych Izraela: Jeszcze zgromadzę do niego innych poza tymi, którzy są już zgromadzeni.” (Izaj. 56:8, BW*). Kontekst wyjaśnia, iż chodzi tu o cudzoziemców. 

Bóg zgromadzi ich w tej ziemi, z tego samego powodu co Żydów - aby ich ocalić i zbawić. O tym, że nie chodzi tu tylko o więź duchową z tym narodem upewniają słowa: "i zamieszkają pośród ciebie”. 

Oto kolejne wersety:

„Gdyż z Jeruzalemu wyjdzie resztka, a z góry Syjon poczet ocalonych. Dokona tego gorliwość Pana Zastępów” (Izaj. 37:32, BW, por. Izaj. 4:1-6).

„Lecz na górze Syjon będzie wybawienie, jest ona przecież święta, i dom Jakuba przejmie w posiadanie tych, którzy go posiadłości pozbawili” (Abdiasza 17, BW*).

„Lecz Juda będzie zamieszkana po wszystkie czasy, a Jeruzalem po wszystkie pokolenia.” (Joela 3:25, BW)

Ktoś może powiedzieć, że jest fizycznie niewykonalne, aby w tym maleńkim państewku, oprócz wszystkich Żydów, mieli się także zgromadzić wszyscy, którzy chcą ocalić swe życie. 

Jeżeli proroctwa zapowiadają taką sytuację, to musi to się okazać możliwe. Może chociażby z takiego powodu, iż nie wszyscy biorą dosłownie te słowa i wcale tam się nie wybiorą. Po za tym, sytuacja geopolityczna Izraela może się w odpowiednim czasie zmienić.

Ponadto dla wielu podstawową barierą jest przyznanie, iż Izrael jest narodem wybranym. W swoim mniemaniu to oni przejęli ten przywilej, uważając wszystkie świadczące przeciw ich teologii wersety za duchowe przenośnie. A kiedy zrozumieją, że jest inaczej, może być już za późno:

„I rzekł ktoś do niego: Panie, czy tylko niewielu będzie zbawionych? On zaś rzekł do nich: Starajcie się wejść przez wąską bramę, gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, ale nie będą mogli. Gdy wstanie gospodarz i zamknie bramę, a wy staniecie na dworze i pukać będziecie w bramę, mówiąc: Panie, otwórz nam, a on odpowie: Nie wiem, skąd jesteście.” (Łuk. 13:23-25, BW*)

Podobna w swojej wymowie jest przypowieść o 10 pannach, czekających na Oblubieńca:

„…te, które były gotowe, weszły z nim na wesele i zamknięto drzwi. A później nadeszły i pozostałe panny, mówiąc: Panie! Panie! Otwórz nam. On zaś, odpowiadając, rzekł: Zaprawdę powiadam wam, nie znam was ” (Mat. 25:10-12, BW*).

W obu tych przypowieściach ‘spóźnialscy’ są gotowi wejść przez owe drzwi, kiedy jest już za późno. Okaże się to wtedy niemożliwe – drzwi będą już zamknięte.  

W przykładach o Noem i Locie – na które powołuje się Jeszua (Jezus) mówiąc o dniach końca – były konkretne miejsca, gdzie trzeba było się udać, aby ocalić życie (Łuk. 17:26-29). Dlaczego mężowie córek Lota zginęli? 

„Wyszedł tedy Lot i powiedział zięciom swoim, którzy mieli pojąć jego córki za żony, mówiąc: Wstańcie, wyjdźcie z tego miejsca, bo Pan zniszczy to miasto! Ale zięciom wydawało się, że żartuje” (1 Mojż. 19:14, BW*).

Tak też wielu ludziom może się wydawać, że szukanie schronienia w Izraelu to żart.

„Wejdź więc, mój ludu, do swoich pokojów i zamknij swoje drzwi za sobą, skryj się na chwilkę, aż przeminie gniew! Bo oto Pan wyjdzie ze swojego miejsca, aby ukarać mieszkańców ziemi za ich winę; wtedy ziemia odsłoni krew na niej przelaną i już nie będzie ukrywała swoich zabitych.” (Izaj. 26:20-21, BW)

Kiedy czyta się wskazówki, jakie Jeszua (Jezus) daje swoim uczniom, przepowiadając zburzenie Jeruzalem, wydaje się jakoby trzeba było się domyślać, które z tych rad dotyczą ówczesnych uczniów Jezusa, a które współczesnych chrześcijan. W momencie, kiedy zdamy sobie sprawę, iż nasze miejsce w tym czasie jest w Izraelu znikają wszelkie niejasności. 

„Wtedy ci, co są w Judei, niech uciekają w góry; kto jest na dachu, niech nie schodzi, aby co wziąć z domu swego; a kto jest na roli, niech nie wraca, by zabrać swój płaszcz.” (Mat. 24:16-18, BW)

„Wtedy dwóch będzie na roli, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie mleć będą na żarnach, jedna będzie wzięta, a druga zostawiona. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, którego dnia Pan wasz przyjdzie.” (Mat. 24:40-42, BW)

Historia o Moabitce Rut, jest proroczym obrazem osób, które tak jak ona mówią:

„…dokąd ty pójdziesz i ja pójdę; gdzie ty zamieszkasz i ja zamieszkam; lud twój - lud mój, a Bóg twój - Bóg mój.” (Rut 1:16b, BW)

Wiemy dokąd udała się Rut wraz ze swoją teściową – do Izraela.

Przez całe dzieje Izraela, towarzyszyli mu ‘obcy przybysze’, którzy przyłączali się do tego narodu (3 Mojż. 19:33-34).

Oto prorocza wypowiedź o szczególnie uprzywilejowanych przybyszach, którzy w czasach ostatecznych przyłączą się do Izraela:

„Podzielicie ją losem jako własność dziedziczną między siebie i obcych przybyszów, którzy mieszkają wśród was i zrodzili dzieci wśród was. Będą oni u was jako tubylcy wśród synów izraelskich. Wraz z wami otrzymają losem na własność dziedziczną wśród plemion izraelskich” (Ezech. 47:22, BW*).

----------------------------

* wytłuszczenia w tekstach biblijnych - autor opracowania

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info

18. Czy błogosławieństwo Izraela będzie Twoim błogosławieństwem?

„Kto ciebie przeklinać będzie, niech będzie przeklęty, a kto tobie błogosławić będzie, niech będzie błogosławiony.” (1 Mojż. 27:29b, BW, por. 1 Mojż. 12:2-3, 4 Mojż. 24:9)

Taka jest zasada Najwyższego, który postanowił błogosławić tym, którzy błogosławią Izraela, a przeklinać tych który przeklinają Jego naród wybrany. Dotyczy to zarówno pojedynczych osób, jak też i całych narodów. 

Nadejdą wreszcie czasy, kiedy Wszechmocny odwróci los swojego ludu:

„Za to, że hańba ich była podwójna, a zniewaga i oplwanie były ich udziałem, dlatego odziedziczycie podwójną cząstkę w swoim kraju i wieczna radość będzie waszym udziałem, bo Ja, Pan, który miłuję prawo i nienawidzę zbrodniczego łupiestwa, dam im słuszną nagrodę i zawrę z nimi wieczne przymierze. Ich ród będzie znany wśród narodów, a ich potomstwo wśród ludów; wszyscy, którzy ich ujrzą, uznają ich za ród błogosławiony przez Pana” (Izaj. 61:7-9, BW).

Udziałem ich będzie:

Wieczna radość:

„I wrócą odkupieni przez Pana, a pójdą na Syjon z radosnym śpiewem. Wieczna radość owionie ich głowę, dostąpią wesela i radości, a troska i wzdychanie znikną” (Izaj. 35:10, BW).

Bezpieczeństwo

„Patrz na Syjon, miasto naszych uroczystych świąt! Twoje oczy zobaczą Jeruzalem, siedzibę bezpieczną, namiot, którego się nie przenosi, którego kołków nigdy się nie wyciąga i którego żaden sznur nie jest zerwany” (Izaj. 33:20, BW).

„I zapomną o swojej hańbie i wszelkim swoim odstępstwie, którego się dopuścili wobec mnie, gdy bezpiecznie mieszkać będą na swojej ziemi i nikt ich nie będzie straszył. Gdy sprowadzę ich spośród narodów i zgromadzę ich z ziem ich wrogów, wtedy okażę się na nich świętym na oczach wielu narodów” (Ezech. 39:26-27, BW).

„Zaszczepię ich na ich ziemi; i nikt ich już nie wyrwie z ich ziemi, którą im dałem - mówi Pan, twój Bóg” (Am. 9:15, BW).

„Lecz dla domu izraelskiego już nie będzie żadnego kłującego ciernia ani raniącego ościenia ze strony wszystkich okolicznych mieszkańców, którzy nim pogardzali. I poznają, że Ja jestem Wszechmocny Pan. Tak mówi Wszechmocny Pan: Gdy znowu zgromadzę dom izraelski spośród ludów, wśród których byli rozproszeni, wtedy na oczach narodów dowiodę na nich swojej świętości; i będą mieszkać na swojej ziemi, którą dałem mojemu słudze Jakubowi. I będą na niej bezpiecznie mieszkać, będą budować domy i sadzić winnice; i będą bezpiecznie mieszkać, gdy Ja dokonam sądów na wszystkich ich sąsiadach, którzy nimi pogardzili. I poznają, że Ja, Pan, jestem ich Bogiem” (Ezech. 28:24-26, BW).

Rozwój gospodarczy

„Sprawię, że wytrysną rzeki na gołych miejscach i krynice wśród dolin, obrócę pustynie w kałuże wód, a ziemię suchą w źródła. Zasadzę na pustyni cedry, akacje, mirty i drzewa oliwne. Zaszczepię na stepie razem cyprys, wiąz i pinie, aby widzieli i poznali, zważyli i zrozumieli wszyscy, że to ręka Pana uczyniła i że to stworzył Święty Izraelski” (Izaj. 41:18-20, BW).

„Oto idą dni, mówi Pan, w których oracz będzie przynaglał żniwiarza, a tłoczący winogrona siewcę ziarna; i góry będą ociekały moszczem, a wszystkie pagórki nim opływały. I odmienię los mojego ludu izraelskiego, tak że odbudują spustoszone miasta i osiedlą się w nich. Nasadzą winnice i będą pić ich wino, założą ogrody i będą jeść ich owoce” (Am. 9:13-14, BW).

„W dniach, które idą, Jakub wypuści korzenie, Izrael zakwitnie, puści pędy i napełni cały świat płodami” (Izaj. 27:6, BW).

„A Jeruzalem będzie mi radością, chwałą i ozdobą u wszystkich narodów ziemi. A gdy one usłyszą o wszelkim dobru, które im wyświadczam, ulękną się i zadrżą z powodu wszelkiego dobra i wszelkiego dobrobytu, które Ja im przygotowuję” (Jerem. 33:9, BW).

Niektóre z  tych błogosławieństw już są udziałem Izraela, wzrastając ku swojej pełni. 

Usunięcie chorób

„I żaden mieszkaniec nie powie: Jestem chory. Lud, który w nim mieszka, dostąpi odpuszczenia winy” (Izaj. 33:24, BW)

„Wtedy otworzą się oczy ślepych, otworzą się też uszy głuchych. Wtedy chromy będzie skakał jak jeleń i radośnie odezwie się język niemych, gdyż wody wytrysną na pustyni i potoki na stepie.” (Izaj. 35:5-6, BW).

Przywracanie długowieczności

„I będę się radował z Jeruzalemu i weselił z mojego ludu, i już nigdy nie usłyszy się w nim głosu płaczu i głosu skargi. Nie będzie już tam niemowlęcia, które by żyło tylko kilka dni, ani starca, który by nie dożył swojego wieku, gdyż za młodzieńca będzie uchodził, kto umrze jako stuletni, a kto grzeszy, dopiero mając sto lat będzie dotknięty klątwą” (Izaj. 65:20, BW).

Świątynia Boża w Jeruzalem na wieki

„Tak mówi Pan: Wrócę na Syjon i zamieszkam w Jeruzalemie. Jeruzalem znów będzie nazwane grodem wiernym, a góra Pana Zastępów górą świętą” (Zach. 8:3, BW).

„Dlatego tak mówi Pan: Zwróciłem się do Jeruzalemu ze zmiłowaniem, mój dom będzie w nim odbudowany - mówi Pan Zastępów - i znowu sznur mierniczy będzie rozciągnięty nad Jeruzalemem. Nadto wołaj i mów: Tak mówi Pan Zastępów: Moje miasta będą jeszcze opływać w dostatki i jeszcze zmiłuje się Pan nad Syjonem i jeszcze obierze Jeruzalem” (Zach. 1:16-17, BW).

„I powiedz do niego: Tak mówi Pan Zastępów: Oto mąż, którego imię brzmi Latorośl; pod jego stopami wyrośnie latorośl i on zbuduje przybytek Pana. On zbuduje przybytek Pana i zdobędzie majestat królewski, zasiądzie jako władca na swoim tronie. Także kapłan zasiądzie na swoim tronie i będzie między obydwoma pokojowe nastawienie” (Zach. 6:12-13, BW). 

„I przyjdą z dalekich stron, i wezmą udział w budowie świątyni Pana. Tak poznacie, że Pan Zastępów posłał mnie do was. A to się stanie, jeżeli naprawdę słuchać będziecie głosu Pana, waszego Boga” (Zach. 6:15, BW).

„Przyszła chwała tego domu będzie większa niż dawna - mówi Pan Zastępów - i miejsce to obdarzę pokojem - mówi Pan Zastępów” (Agg. 2:9, BW).

„Wszyscy pozostali ze wszystkich narodów, które wystąpiły zbrojnie przeciwko Jeruzalemowi, będą corocznie pielgrzymowali, aby oddać pokłon królowi, Panu Zastępów, i obchodzić Święto Szałasów. Dla tych zaś, którzy spośród rodów ziemi nie będą pielgrzymowali do Jeruzalemu, aby oddać hołd Królowi, Panu Zastępów, nie będzie deszczu. A jeżeli ród egipski nie będzie pielgrzymował i nie zjawi się, spadnie nań plaga, jaką Pan dotknie narody, które nie pielgrzymują, aby obchodzić Święto Szałasów. Taka kara spadnie na Egipt i taka kara spadnie na wszystkie narody, które nie pielgrzymują, aby obchodzić Święto Szałasów” (Zach. 14:16-19, BW). 

A co z pozostałymi narodami? 

„Cudzoziemców zaś, którzy przystali do Pana, aby mu służyć i aby miłować imię Pana, być jego sługami, wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, nie bezczeszcząc go, i trzymają się mojego przymierza, wprowadzę na moją świętą górę i sprawię im radość w moim domu modlitwy. Ich całopalenia i ich rzeźne ofiary będą mi miłe na moim ołtarzu, gdyż mój dom będzie zwany domem modlitwy dla wszystkich ludów. Tak mówi Wszechmocny, Pan, który zgromadza rozproszonych Izraela: Jeszcze zgromadzę do niego innych poza tymi, którzy są już zgromadzeni” (Izaj. 56:6-8, BW*).

Pismo mówi, iż błogosławieństwa Boże będą spływać na świat poprzez Izrael:

„A Pan mówił: Czy mam zataić przed Abrahamem to, co zamierzam uczynić? Wszak z Abrahama na pewno wywodzić się będzie wielki i potężny naród, i przez niego będą błogosławione wszystkie narody ziemi” (1 Mojż. 18:17-18, BW*).

„Uznajcie moc Boga! Majestat jego jest nad Izraelem, A moc jego w obłokach. Straszny jest Bóg w świątyni swojej; Bóg Izraela daje moc i siłę ludowi. Niech będzie Bóg błogosławiony!” (Ps. 68:35-36, BW*)

„I przyjdzie wiele ludów i potężnych narodów, aby szukać Pana Zastępów w Jeruzalemie i przebłagać oblicze Pana” (Zach. 8:22, BW).

Izrael światłem dla narodów

„Mieszkańcy jednego miasta pójdą do drugiego, mówiąc: Nuże, pójdźmy przebłagać oblicze Pana i szukać Pana Zastępów! Ja także pójdę! I przyjdzie wiele ludów i potężnych narodów, aby szukać Pana Zastępów w Jeruzalemie i przebłagać oblicze Pana. Tak mówi Pan Zastępów: Stanie się w owych dniach, że dziesięciu mężów ze wszystkich języków narodów odważy się i uchwyci się rąbka szaty jednego Judejczyka, mówiąc: Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg” (Zach. 8:21-23, BW).

„Bo oto ciemność okrywa ziemię i mrok narody, lecz nad tobą zabłyśnie Pan, a jego chwała ukaże się nad tobą. I pójdą narody do twojej światłości, a królowie do blasku, który jaśnieje nad tobą. Podnieś oczy i spojrzyj wokoło: Wszyscy gromadnie przychodzą do ciebie, twoi synowie przychodzą z daleka, a twoje córki niesione są na rękach. Wtedy, widząc to, rozpromienisz się radością i twoje serce bić będzie z radości, gdyż bogactwo morza przypłynie ku tobie, mienie narodów tobie przypadnie. Gromady wielbłądów zaroją się, młode wielbłądy Midianitów i Efy, wszyscy przyjdą z Saby; przywiozą złoto i kadzidło, śpiewając pieśni pochwalne na cześć Pana” (Izaj. 60:2-5, BW).

„I stanie się w dniach ostatecznych, że góra ze świątynią Pana będzie stać mocno jako najwyższa z gór i będzie wyniesiona ponad pagórki, a tłumnie będą do niej zdążać wszystkie narody. (3) I pójdzie wiele ludów, mówiąc: Pójdźmy w pielgrzymce na górę Pana, do świątyni Boga Jakuba, i będzie nas uczył dróg swoich, abyśmy mogli chodzić jego ścieżkami, gdyż z Syjonu wyjdzie zakon, a słowo Pana z Jeruzalemu” (Izaj.2:2-3, BW). 

Narody będą musiały uznać w taki sposób sprawowaną przez Boga władzę a tym samym i Izrael 

„Słuchaj! Twoi strażnicy podnoszą głos, razem radośnie wykrzykują, bo na własne oczy oglądają, jak Pan wraca na Syjon. Wykrzykujcie! Śpiewajcie radośnie razem, gruzy Jeruzalemu, gdyż Pan pociesza swój lud, wykupuje Jeruzalem! Pan obnażył swoje święte ramię na oczach wszystkich narodów i oglądają wszystkie krańce ziemi zbawienie naszego Boga” (Izaj. 52:8-10, BW*).

„Pan objawił zbawienie swoje, Na oczach narodów okazał sprawiedliwość swoją. Wspomniał na łaskę swoją i wierność dla domu Izraela; Wszystkie krańce ziemi ujrzały zbawienie Boga naszego” (Ps. 98:2-3, BW).

„I poznają narody, że Ja jestem Pan, który uświęcam Izraela, gdy moja świątynia będzie wśród nich na wieki” (Ezech. 37:28, BW).

„Cudzoziemcy odbudują twoje mury, a ich królowie będą ci służyć, gdyż w moim gniewie cię uderzyłem, lecz w mojej łaskawości nad tobą się zlituję. I twoje bramy będą stale otwarte, ni w dzień, ni w nocy nie będą zamykane, aby można było sprowadzić do ciebie skarby narodów pod wodzą ich królów. Bo naród i królestwo, które tobie nie będą służyć, zginą, i takie narody będą doszczętnie wytępione. Okazałość Libanu przyjdzie do ciebie, jałowiec, jesion i cyprys społem, aby przyozdobić moje święte miejsce, gdyż chcę uczcić miejsce, gdzie stoją moje nogi. Przyjdą także do ciebie schyleni nisko synowie twoich gnębicieli i wszyscy, którzy tobą pogardzali, padną ci do nóg, i będą cię nazywać grodem Pana, Syjonem Świętego Izraelskiego” (Izaj. 60:10-14, BW*).

„Gdyż Pan zlituje się nad Jakubem i znowu wybierze Izraela, i osadzi ich we własnej ziemi. Wtedy przyłączy się do nich obcy przybysz i przystanie do domu Jakuba. I wezmą ich ludy, i przyprowadzą ich na ich miejsce, a dom izraelski będzie nimi władał w ziemi Pana jako niewolnikami i niewolnicami. I będą mieli w niewoli tych, u których byli w niewoli, i będą panowali nad swoimi ciemięzcami. I stanie się w owym dniu, gdy Pan da ci odpoczynek po twoim znoju i udręce, i po ciężkiej niewoli, w którą popadłeś, że zanucisz tę szyderczą pieśń o królu babilońskim i powiesz tak: Wykończył się ciemięzca, skończyło się panoszenie!” (Izaj. 14:1-4, BW).

„Tak mówi Wszechmogący Pan: Oto Ja podniosę moją rękę w stronę narodów i wysoko zatknę mój sztandar dla ludów; i przyniosą w swoich objęciach twoich synów, a twoje córki będą nieść na ramionach. Królowie będą twoimi piastunami, a ich księżniczki twoimi niańkami, twarzą do ziemi będą ci oddawać pokłon i proch z twoich nóg będą zlizywać. Wtedy poznasz, że ja jestem Pan i że nie zawiodą się ci, którzy we mnie pokładają nadzieję. Czy można odebrać mocarzowi łup albo czy mogą zbiec jeńcy tyrana? Tak mówi Pan: I jeńcy mocarza zostaną odbici i łup wymknie się tyranowi, gdyż Ja rozprawię się z twoimi przeciwnikami i Ja wybawię twoich synów. Twoim gnębicielom każę jeść ich własne ciało, a swoją krwią jak moszczem się upiją. I pozna każdy człowiek, że Ja, Pan, Mocarz Jakubowy, jestem twoim Zbawcą i Odkupicielem” (Izaj.49:20-26, BW).

„Daj nam oglądać cuda jak w dniach, gdy wychodziłeś z ziemi egipskiej! Ujrzą to narody i wstydzić się będą przy całej swej mocy; położą rękę na ustach, ich uszy ogłuchną. Lizać będą proch jak wąż, jak robactwo ziemne. Z drżeniem wyjdą ze swoich grodów, z trwogą do Pana, Boga naszego, bojąc się ciebie” (Mich. 7:15-17, BW).

„Błogo ci, Izraelu! Któż jest jak ty? Lud wspomagany przez Pana, Tarczą pomocy twojej. On też jest mieczem chwały twojej; I schlebiać ci będą wrogowie twoi, A ty będziesz kroczył po ich wzgórzach.” (5 Moj. 33:29, BW)

-----------------------------

* wytłuszczenia w tekstach biblijnych - autor opracowania

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info

PODSUMOWANIE

Całe Pismo Święte jest konsekwentne. Konkretny termin użyty w Biblii zawsze oznacza od początku do końca to samo i nie zmienia znaczenia w połowie Biblii. Tak na przykład:

1. Hasło określające Diabła jako ‘węża’ w 1 Mojż. 3:1 jest używane konsekwentnie do końca kart Słowa Bożego, co znajduje potwierdzenie w księdze Objawienia 12:9.

2. Określenie: ‘Egipt’ odnosi się do tego samego państwa i przed, i po wyjściu Izraelitów z niewoli. Identycznie ma się rzecz z nazwami innych państw, miast i nazw geograficznych.

Dlatego nie ma podstaw, żeby sądzić, iż z określeniem „Izrael” jest inaczej. Od początku do końca Biblii słowo ‘Izrael’ oznacza ten sam kraj, a słowo Żydzi, Hebrajczycy lub Izraelici – jego mieszkańców.

Załóżmy, że ktoś zabiera się za czytanie Biblii i prosi nas o objaśnienie występujących w niej terminów. Powinno być tak: Izrael – to Izrael, Jeruzalem – to Jeruzalem itd., a jeżeli jest mowa o niebiańskich ich odpowiednikach, Pismo zawsze to zaznacza i nie ma konieczności domyślania się, czy chodzi o coś duchowego czy też fizycznego (Hebr. 2:22, Obj. 11:19). 

Próba wytłumaczenia temu czytelnikowi, że określenie Żydzi (lub Izrael) w pewnym momencie (a może tylko w niektórych miejscach Biblii), nie określa Żydów ale… ludzi, których Bóg wybrał na ich miejsce i trzeba to wtedy rozumieć jako „duchowy Izrael” wyglądałaby mniej więcej tak: 

- Dlaczego tak? A co z innymi nazwami: Egipcjanie, Tyr, Niniwa, Asyria, Damaszek…? - pyta nas czytelnik

- A nie, te są w porządku, te oznaczają zawsze to samo.

Biblia otwiera się akurat na księdze Jeremiasza 31:10:

- „Ten, który rozproszył Izraela, zgromadzi go i strzec będzie jak pasterz swojej trzody”. To o Izraelu cielesnym, czy duchowym? – pyta skonsternowany czytelnik.

- Hm… o duchowym – pada odpowiedź.

- A czy duchowy Izrael był rozproszony? Przecież to Izrael jako fizyczny naród został rozproszony po całej ziemi. 

- No dobrze, więc tu akurat chodzi pewnie o ten Izrael… fizyczny. 

- Ach, więc Bóg jednak ich zgromadzi i będzie ich strzegł…, czyli ich nie odrzucił? A co z tym wersetem: „Zbawienie Izraela w Panu, zbawienie wieczne, nie będziecie zawstydzeni ani nie doznacie hańby na wieki wieków” (Izaj. 45:17).

- Hm…

Próba czytania Biblii w taki sposób kończy się porażką, wprowadza zamieszanie i można się w niej pogubić. 

Gdyby Najwyższy zaplanował zastąpienie Izraela innym ludem, z pewnością użyłby wobec tego nowego ludu adekwatnej nazwy. Kiedy Bóg mówi o zbawionych ludziach ze wszystkich narodów mówi wyraźnie, iż są to ludzie: „ze wszystkich plemion, i ludów, i języków, …” (Obj. 7:9), a kiedy mówi o Izraelitach, również jest wyraźnie napisane: „ze wszystkich plemion izraelskich” (Obj. 7:5-9).

Tym, którzy chcą za wszelką cenę posadzić siebie na miejscu Żydów (nazywając siebie „Izraelem duchowym”, czyli Żydami, choć nimi nie są), aby przywłaszczyć sobie ich pozycję wobec Boga oraz błogosławieństwa im obiecane, polecam pod rozwagę werset z księgi Objawienia 3:9.

Natomiast szczerych czytelników zachęcam, aby czytając Biblię zapomnieli o wyimaginowanym pojęciu: ‘Izrael duchowy’, a wówczas całe Pismo stanie się jasne i przejrzyste. 

„A pokój i miłosierdzie nad tymi wszystkimi, którzy tej zasady trzymać się będą, i nad Izraelem Bożym.” (Gal. 6:16)

ZAKOŃCZENIE

Okazuje się, iż poruszona we wstępie kwestia: „Kto jest Narodem Wybranym?” znajduje logiczne i proste wytłumaczenie. 

Jest nim od zmierzłych czasów Izrael i nic w tej materii się nie zmieniło, bowiem Bóg nie wycofuje się z danych obietnic.

Bóg nie złamał także wiecznego Przymierza zawartego z Izraelem, w wręcz obiecał jego odnowienie, o czym była mowa w rozdziale 12.

Istotną cechą tego odnowionego przymierza jest fakt, iż zostało ono rozszerzone i mogą w nim uczestniczyć członkowie innych narodów. Do udziału w nim są zaproszeni wszyscy, którzy wierzą, iż Jeszua (Jezus) jest obiecanym Mesjaszem, który wypełni do końca swą misję wracając powtórnie na Ziemię jako władca Izraela (Mich. 5:1) oraz całego świata (Ps. 2:3-10).

„Mówi ten, który świadczy o tym:
Tak, przyjdę wkrótce. Amen, przyjdź, Panie Jezu!
Łaska Pana Jezusa niech będzie z wszystkimi.
Amen.”
(Obj. 22:20-21).

Copyright 2008-2021 - kopiowanie i publikowanie w celach komercyjnych bez wiedzy i zgody autora zabronione. Zapytania o zgodę na wykorzystanie materiału proszę kierować do działu: info@mesjasz.info